Drugi

Londyn, Stamford Bridge, 18.08.2018 r. 

 Stadion. Stamford Bridge, Fulham Road, London SW6 1HS. Dom. Drugi dom. Wspólnota. Twierdza. Historia. Tradycja. Łzy szczęścia, łzy rozczarowania. Rozstania i powroty. Ekstaza. Radość. Miłość... Pierwszy mecz sezonu rozgrywany na własnym stadionie zawsze budził we mnie nie małe emocje. Tak też było i tym razem. Siedziałam na stałym miejscu przyglądając się rozgrzewającym piłkarzom Chelsea i Arsenalu. Zauważając Petra wychodzącego z tunelu pomachałam mu wesoło, co natychmiast odwzajemnił posyłając mi uśmiech. Zawsze, odkąd przeszedł do Arsenalu, w ich starciach z Chelsea miałam rozdarte serce. Nie mogłam się przyzwyczaić do jego widoku w koszulce w barwach The Gunners. Dokąd sięgałam pamięcią, on, Frank i Didier traktowali mnie, jak rodzinę. I to było wspaniałe. Nim się spostrzegłam nadeszła godzina meczu. Derby Londynu. Stadion wypełniony po brzegi. Przeważające niebieskie barwy. Gwizdek sędziego. Niebiescy perfekcyjnie weszli w mecz, co zaowocowało bramką Pedro w dziewiątej minucie. Kibice eksplodowali z radości. Dziesięć minut później groźnie zrobiło się pod naszą bramką, a ja obserwowałam Kepę czując dziwny ucisk w brzuchu. Jednak piłkarz Arsenalu zmarnował szansę, którą wykorzystaliśmy. Po podaniu Azpilicuety piłkę do bramki wpakował Alvaro Morata. Prowadziliśmy już 2-0! Jednak, w późniejszej części meczu Kanonierzy złapali z nami kontakt i doprowadzili do wyrównania. Remis do szatni. Po piętnastu minutach przerwy tempo spotkania wzrosło jeszcze bardziej. Piłkarze Chelsea częściej posiadali piłkę przy nodze, jednak Arsenal nie odpuszczał. Denerwowałam się coraz bardziej, bowiem nie chciałam, aby ten mecz zakończył się remisem. I piłkarze również tego nie chcieli. W osiemdziesiątej pierwszej minucie Chelsea za sprawą Marcosa Alonso wyszła na prowadzenie i ten stan utrzymał się do ostatniego gwizdka sędziego. Wygraliśmy 3-2! Derby Londynu dla Chelsea. Londyn jest Niebieski!

 – Marchewko, chodź do nas! – usłyszawszy głos Davida żałowałam, że nie opuściłam stadionu, gdy tylko sędzia obwieścił koniec meczu. – Nie daj się prosić! – Wrzasnął przekrzykując innych.

– No właśnie, wiewiórko! – zawtórował mu Eden podchodząc do mnie. Zrezygnowana pokręciłam głową rozglądając się na boki. – Jak Rosaline nie przyjdzie do Edena, to Eden przyjdzie do Rosaline! – Zawył mrugając porozumiewawczo w stronę Luiza. A gdy ci dwaj zaczynają ze sobą współpracować bądź prześcigać w głupich pomysłach to zazwyczaj nie wychodzi z tego nic dobrego.

– Dajcie mi spokój! Zmykam do domu – mruknęłam schodząc z trybun. Kepa zniknął w tunelu nie zauważając mnie. I dobrze. Chyba nie byłam gotowa na spotkanie z nim w takich warunkach.

– Eden! – krzyknął David. – Bierzmy ją!

Zdezorientowana spojrzałam to na jednego, to na drugiego, po czym pisnęłam głośno, gdy zawisłam w powietrzu. „Loczek” przerzucił mnie przez ramię, jak worek kartofli, a Hazard trzymał mnie za nogi, abym przypadkiem nie zrobiła nikomu krzywdy.

– Zabiję was! Obojga! – warknęłam. Przymknęłam oczy, bo wiedziałam, że zabierają mnie do tunelu. Żebym tylko wiedziała po, co! – Darujcie sobie to przedstawienie, błagam! – Jęknęłam, ale oczywiście nic sobie z tego nie robili. Dopiero, kiedy znaleźliśmy się w miejscu prowadzącym do szatni łaskawie odstawili mnie na ziemię. – Od którego mam zacząć?!

– To było epickie, stary! – Luiz przybił sobie piątkę z Edenem, po czym zaśmiewając się głośno z tego, co przed chwilą zrobili zniknęli za drzwiami szatni.

– Uduszę, poćwiartuję, rozerwę, wypatroszę, zabiję! – prychnęłam wściekle pod nosem, co spotkało się z głośnym śmiechem Azpiego. – To wcale nie jest śmieszne, Azpi – Stęknęłam. Spanikowana spoglądałam w stronę szatni marząc o tym, aby jak najszybciej się stąd ulotnić. Kątem oka dostrzegłam kierującą się w naszą stronę dziewczynę, która łudząco przypominała dziewczynę Kepy. Stukot jej wysokich obcasów boleśnie ranił moje uszy. Przywitała się z moim towarzyszem, a mi posłała sztuczny uśmiech, który również sztucznie odwzajemniłam. Rosaline Terry, pora stąd zwiewać! – Zbieram się, Azpi! – Powiedziałam. – Pozdrów ode mnie obydwie córcie i Adrianę! 

– Rosaline, zaczekaj! – usłyszałam, gdy odwróciłam się zmierzając ku wyjściu. Czy przed chwilą otworzyły się drzwi szatni? Nie, nie, nie, tylko nie to! – Chciałbym ci oficjalnie kogoś przedstawić, w końcu praktycznie mieszkasz na tym stadionie od dziecka – Zaśmiał się, a ja w duchu policzyłam do dziesięciu. Może chciał mnie przedstawić Mateo? Proszę, niech to będzie Mateo! Niechętnie zawróciłam podziwiając swoje znoszone trampki. Oczywiście, kiedy podniosłam wzrok przede mną stał nie Mateo, a Kepa Arrizabalaga we własnej osobie. Jeśli skojarzył moją skromną osobę z kwiaciarką, która uratowała mu tyłek i której prawił komplementy to nie dał tego po sobie poznać. Ze zdenerwowania przegryzłam dolną wargę. Zachowywałam się idiotycznie, jak nastolatka, która spotyka swojego idola. Nie mogłam popełnić żadnej gafy, nie przy jego dziewczynie, nie w jego obecności! – Rosaline, poznaj oficjalnie naszego nowego bramkarza, a ty Kepa poznaj ukochaną młodszą siostrzyczkę Johna Terry'ego, którą traktujemy tutaj, jak członka rodziny. – Przedstawił nas sobie Azpilicueta uśmiechając się szeroko.

– Cześć, Rosaline – Kepa uśmiechnął się do mnie zadziornie, a ja dopiero wtedy zorientowałam się, że jego dziewczyna na moment się ulotniła. Inaczej nie pozwoliłby sobie na coś takiego. – Miło mi cię poznać – Mruknął wyciągając dłoń.

– Cześć, Kepa – odparłam modląc się w duchu, aby mój głos nie wyrażał zbędnych emocji. – Mi ciebie również, witaj oficjalnie w niebieskiej bandzie wariatów i imbecyli – Powiedziałam ściskając jego dłoń. Przyjemny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Co się ze mną działo?! Po chwili zdałam sobie sprawę, że starszy z Hiszpanów gdzieś zniknął pozostawiając nas samych. Kepa nachylił się nade mną wykorzystując tę sytuację. Przełknęłam głośno ślinę, nie wiedząc, co to ma znaczyć.

– Doszedłem do wniosku, że twoje imię pachnie, jak róża – mruknął mi do ucha. Rozkoszne ciarki przeszły mi po plecach. Boże... – Uroczo się rumienisz – Dodał, gdy spostrzegł moją reakcję. Przeklęłam w myślach siebie, swoją głupotę i rumieńce pojawiające się wtedy, gdy nie trzeba. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc jedynie niewyraźnie wymruczałam coś pod nosem. Usłyszawszy stukot obcasów Kepa odsunął się ode mnie posyłając uśmiech, którego znaczenia nie mogłam rozszyfrować.

– Wiewiórko, jeszcze tu jesteś? – głos Edena potoczył się echem po prawie pustym korytarzu. Arrizabalaga parsknął śmiechem słysząc to przezwisko. Chciałam zapaść się pod ziemię. Teraz, zaraz, natychmiast.

– Marchewko, wbijasz do mnie na imprezę, no nie?! – wrzasnął Luiz. – Zresztą nie przyjmuję odmowy! Twój braciszek też będzie, także będzie pilnował, abyś nie robiła niczego głupiego – Szepnął konspiracyjnie. Dlaczego znalazłam się w takiej sytuacji? Dlaczego to wszystko odbywało się przy Kepie? – No i oczywiście Kepa z dziewczyną, Mateo z żoną, Jorginho również, Eden z Natachą oraz Azpi z Adrianą... Trzeba jakoś wejść w ten sezon no nie?!

– Się wie! – Dodał swoje trzy grosze Belg, po czym obydwoje parsknęli dzikim chichotem.
Z kim ja się zadaję do cholery?

– Hm... Przyjdę – wyjąkałam. – To do zobaczenia, cześć! – Pożegnałam całe towarzystwo. Odprowadzili mnie w akompaniamencie głośnych śmiechów. Jak dzieci! Kiedy wyszłam ze stadionu natychmiast chwyciłam za telefon i wybrałam numer bratowej. Musiałam jej wszystko powtórzyć, a także doradzić się, co mam włożyć na imprezę. Czy postąpiłam słusznie zgadzając się? To się jeszcze okaże...

Londyn, 18.08.2018 r. 

 Po jaką cholerę przyjęłam zaproszenie Davida? Jednak będąc już pod drzwiami mieszkania przyjaciela głupio się było wycofać. Modliłam się w duchu, aby Kepy i jego dziewczyny jeszcze nie było. Z ciężko bijącym sercem nacisnęłam dzwonek, a po chwili przywitał mnie śnieżnobiały uśmiech Luiza. Parsknęłam śmiechem wchodząc, jak do siebie. Niepewnie rozejrzałam się po korytarzu, a później po przestronnym salonie, jednak nigdzie nie dostrzegłam Hiszpana. Odetchnęłam z ulgą. Przywitałam się za to z moim stukniętym braciszkiem i Toni, Edenem i jego żoną oraz Césarem i Adrianą. Szybko skalkulowałam w głowie, że brakowało naszych trzech nowych nabytków. David, jako przykładny gospodarz zaproponował nam drinki, więc chętnie skorzystałyśmy z jego oferty. Lepiej się rozluźnić przed czasem! Bratowa obserwowała mnie uważnie uśmiechając się pod nosem, a ja modliłam się w duchu, żeby John niczego nie zauważył. Chybaby mnie zabił! Jęknęłam, gdy dzwonek obwieścił przybycie kolejnych gości. Jak się okazało brakującej trójki wraz z partnerkami. Kepa, a jakże wparował pierwszy, za nim wyłoniła się Andrea na niebotycznie wysokich obcasach oraz kusej sukience. Zemdliło mnie. Poczułam się dziwnie nieatrakcyjna w trampkach, dżinsach oraz, jak mi się teraz wydawało nieco zbyt wydekoltowanej bluzce. Arrizabalaga zauważając mnie posłał uśmiech w moją stronę kierując wzrok na moje wyeksponowane piersi. Aby zamaskować reakcję szybko dopiłam drinka. Pomogło. Na chwilę. Przywitałam się z żoną Jorginho oraz żoną Mateo, Izabel. Z miejsca ją polubiłam! Uśmiechnęła się do mnie ciepło, co natychmiast odwzajemniłam. Podałam jej drinka spostrzegając, że towarzystwo podzieliło się na dwa obozy. Facetów rozmawiających o piłce i o dzisiejszym wygranym meczu oraz kobiet poznających siebie nawzajem. Jedynie Andrea niechętnie dołączyła do nas zostawiając swojego chłopaka. Rozbawiona Izabel przewróciła oczami, na co parsknęłam śmiechem. Wspominałam już, że od razu wpadła mi w oko? Rozmawiałyśmy na wszystkie możliwe tematy doskonale się rozumiejąc. Po kilku głębszych drinkach oraz po spróbowaniu innych trunków, które David zgromadził w swoim mieszkaniu atmosfera zaczęła się rozluźniać. Zdecydowanie tego mi było trzeba! Udając się po kolejne wzmocnienie natknęłam się na mojego braciszka, Luiza i Edena rozmawiających z Kepą. Natychmiastowo chciałam się wycofać, jednak moja obecność została zauważona.

– Wiewiórko, chodź do nas! – Krzyknął David.

– Nie nazywaj mnie tak, Luiz – jęknęłam speszona. – Tylko mi polej – Dodałam po chwili zastanowienia.

– I takie podejście do sprawy mi się podoba! – oznajmił ratując mnie kolejnym drinkiem. Podziękowałam skinieniem głowy starając się nie zwracać uwagi na Kepę. Co było dość trudne...

– Nie za dużo już wypiłaś? – wtrącił John, któremu włączył się opiekuńczy tryb. Toni, gdzie jesteś?! – Może już wystarczy, co?

– Och, John wyluzuj – powiedziałam. – Wiem, kiedy powiedzieć dość, nie martw się – Uśmiechnęłam się do niego.

– No właśnie, staruszku! – parsknął Eden. – My jej nie tkniemy, ani nie damy nikomu skrzywdzić – Obwieścił.

– Spokojnie... I tak mam zakaz spotykania się z którymkolwiek z was, więc... – wymruczałam. Arrizabalaga zaśmiał się głośno, na co spojrzałam na niego oburzona. – No, co?

– Nic, nic – odparł uważnie lustrując moją sylwetkę wzrokiem, co spotkało się z cichym gwizdem Davida. Na szczęście jedynie ja go usłyszałam! – Wracam do Andrei, pewnie się zastanawia, gdzie się podziewam.

– Jakby cały wieczór cię nie pilnowała – parsknęłam uśmiechając się do niego krzywo.

Nic nie odpowiedział, jedynie posłał mi spojrzenie, od którego zarumieniłam się po same cebulki włosów. – Luiz, polej! – Przyjaciel natychmiast spełnił moją prośbę, a ja oddaliłam się z pełną szklanką w kierunku moich towarzyszek. – No jestem! – Zawołałam pojawiając się obok nich. Jak na komendę usłyszałyśmy głośny śmiech dziewczyny Kepy.

– Jak uśmiecha się tak szeroko, to mam wrażenie, że wylecą jej przednie zęby – szepnęła Izabel, na co zgodnie z Toni parsknęłyśmy do swoich szklanek. – No... Tak tylko mówię – Dodała niewinnie, jednak w jej oczach pojawiły się diabelskie ogniki.

– Och, Izabel już cię lubię!

 Gdy ponownie dołączyła do nas dziewczyna Kepy posłała mi nieprzyjemne spojrzenie, które mimowolnie odwzajemniłam. Po chwili, tłumacząc się skorzystaniem z łazienki opuściłam Toni i Izabel, i udałam się na piętro. Tutaj było znacznie spokojniej niż na dole, gdzie David z Edenem urządzili karaoke. Kiedy usłyszałam Azpiego śpiewającego „Call me maybe” stwierdziłam, że dzisiejszego wieczoru już nic mnie nie zaskoczy. Pomyliłam się w momencie, w którym zderzyłam się z czyjąś twardą klatą. Nie czyjąś. Kepy. Czy ja już wspominałam, że w czarnej opinającej jego ciało koszuli wyglądał nieziemsko przystojnie i cholernie pociągająco?

– Powinnaś dostać zakaz nie spotykania się z którymś z nas, ale noszenia takich bluzek – oznajmił bezczelnie zaglądając mi w dekolt.

– A ty... Powinieneś dostać zakaz chodzenia w takich koszulach! – odpyskowałam chichocząc odrobinę zbyt głośno, zapewne z powodu wypitego alkoholu, który przyjemnie krążył po moim organizmie.

– Cóż za błyskotliwa odpowiedź, Rosaline Terry – mruknął. – Nigdy bym nie przypuszczał, że możesz być siostrą Johna.

– A ja nie pomyślałabym, że możesz być bramkarzem Chelsea – oznajmiłam szczerze, co przyjął zadziornym uśmieszkiem. Och, zdecydowanie nie powinien się tak do mnie uśmiechać. Nie, gdy znajdowałam się w takim stanie. A muszę przyznać, że jego obecność działała na mnie podniecająco. – Może zejdź już na dół, bo Andrea zacznie cię szukać – wypaplałam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

– Rosaline Terry, czyżbyś była o mnie odrobię zazdrosna? – wymruczał zbliżając się do mnie na niebezpieczną odległość. Co on robi?!

– Jakbym miała o kogo – prychnęłam mimowolnie przygryzając dolną wargę. Co ja robiłam? – Kepa, naprawdę będzie lepiej, jeśli zejdziesz na dół...

– Dlaczego? – spytał świdrując mnie wzrokiem. Nachylił się, po czym delikatnie przygryzł płatek mojego ucha. Jęknęłam pod wpływem tego doznania. – Nie chcesz, żebym tak robił? Powiedz tylko jedno słowo, a przestanę – Mówił skubiąc moją szyję ustami. Moje ciało zapłonęło ogniem. Nie mogłam wydusić z siebie słowa, nie byłam w stanie odepchnąć go od siebie. – Tak myślałem – Zaśmiał się, lekko muskając kąciki moich ust swoimi wargami. Czy on mnie właśnie pocałował?

– Kepa... – westchnęłam. – Przestań – Powiedziałam zdobywając się na odtrącenie go ode mnie. – Nie rób tego więcej.

– A jeśli będę miał na to ochotę?

– To najpierw pozbądź się Andrei – warknęłam wymijając go i schodząc na dół. Musiałam ochłonąć! Wyszłam na taras delektując się świeżym powietrzem. Pocałował mnie. Kepa mnie pocałował, a ja oficjalnie straciłam głowę. Oficjalnie zwariowałam. Oficjalnie... Zrobiłam wszystko, czego obiecałam nigdy nie zrobić. Zakochałam się. Oficjalnie zakochałam się w Kepie. Niech to jasny szlag trafi! 

***

Witam! 

Przed Wami obiecane, ponowne spotkanie głównych bohaterów :D Mam nadzieję, że się podobało haha :D Tak miało być i tak jest... A, co będzie dalej... To się jeszcze okaże :D 

Był najdłuższy napisany prolog, a to jest chyba najdłuższy napisany przeze mnie rozdział, ale chcę wierzyć, że Was nie zanudziłam :D

Dodałam do obsady parę bohaterów, abyście mogły zobaczyć, o kim mowa :) 

Pozdrawiam ;*