Pierwszy

Londyn, 11.08.2018 r. 

 Prawie trzy dni. Sześćdziesiąt osiem godzin. Cztery tysiące osiemdziesiąt minut. Tyle czasu wiedziałam, że tajemniczy chłopak, który z impetem wpadł do mojej kwiaciarni to Kepa Arrizabalaga nowy bramkarz londyńskiej Chelsea. I szczerze nie wiedziałam, co mam z tym zrobić. Spodobał mi się. Od razu wpadł mi w oko. Był miły i sympatyczny. I przystojny. I posiadał zniewalający uśmiech. I potrafił sprawić, że rumieniłam się, jak nastolatka słysząc komplement. Czy przez ten czas odruchowo wypatrywałam, czy wchodzi do kwiaciarni? Oczywiście, że tak! Chcąc nie chcąc musiałam przyznać, że zaintrygowałam się jego osobą. Zdaję sobie sprawę z tego, że gdyby to był zwyczajny klient to pewnie już nigdy więcej bym go nie zobaczyła, ale w sytuacji, w której będę miała z nim styczność praktycznie na co dzień... Robiło się interesująco! Jedynie informacja o jego dziewczynie budziła pewien niesmak, a zdecydowanie nie chciałam powtórki z rozrywki... Minęło parę miesięcy od tych wydarzeń, ale na samo wspomnienie robiło mi się wstyd. W zimowym okienku transferowym, w styczniu niejaki Włoch, Emerson Palmieri zasilił szeregi Chelsea. Był w moim wieku, był przystojny i wywarł na mnie nie małe wrażenie. Coś nas połączyło. Ale pod żadnym pozorem nie była to miłość, ani żadne górnolotne uczucie. Ot tak, zwykłe chwilowe zauroczenie. Spotkaliśmy się kilka razy, pocałowaliśmy się kilkanaście razy, ale do niczego więcej, dzięki Bogu nie doszło. W samą porę dotarło do mnie to, że nie był ze mną do końca szczery. Nie powiedział mi, że ma dziewczynę, starannie ukrywał przede mną fakt jej istnienia. Gdy prawda wyszła na jaw nie byłam smutna, nie miałam ochoty na awantury, na łzy oraz na depresyjne stany. Byłam jedynie zła na samą siebie, że dałam się ponieść chwili. Oczywiście przepraszał mnie mnóstwo razy, a za którymś stwierdziłam, żebyśmy zapomnieli o sprawie. Byliśmy w końcu dorosłymi ludźmi. I do dnia dzisiejszego pozostajemy w kumpelskich stosunkach. Nie wiedział o nas nikt oprócz Toni i mojego kochanego braciszka, który niechcący podsłuchał naszą rozmowę. Dostałam kazanie oraz dożywotni zakaz spotykania się z piłkarzami Chelsea, chociaż sam już nie reprezentował niebieskich barw. Stosowałam się do tego, bo z większością pozostawałam w przyjacielskich, a nawet rodzinnych relacjach i romanse nie były mi w głowie. Ale Kepa... Kepa to zupełnie coś innego. To zupełnie ktoś inny. Ktoś, kto wymawiał moje imię tylko po to, aby sprawdzić, jak będzie brzmiało w jego ustach...

– Ziemia do mojej ukochanej i jedynej siostry! – usłyszałam tuż przy uchu głos Johna. Przestraszona podskoczyłam na kanapie. – Mecz się zaraz zaczyna! A ty w obłokach bujasz! – Powiedział dając mi kuksańca w żebra. Czy ja już wspominałam, że moja rodzina nie należy do najnormalniejszych?

– Czyś ty rozum postradał?! – krzyknęłam bijąc go po głowie. – Przestraszyłeś mnie! – Fuknęłam oskarżycielskim tonem.

– Co ja ci zrobiłem, co? – jęknął.

– Urodziłeś się – mruknęłam pod nosem wystawiając mu język. – Żartuje, żartuje! – Dodałam szybko, kiedy spostrzegłam, że ma zamiar zacząć mnie łaskotać.

– Tę ripostę zostaw dla mnie, tylko ja mogę z niej korzystać – powiedział zadowolony z siebie. Już otwierałam usta, żeby mu odpyskować, ale do salonu wpadli bliźniacy, Summer Rose i Georgie w pełni gotowi na obejrzenie pierwszego meczu Chelsea w nowym sezonie angielskiej Premier League.

– Och, czasami jesteś taki wkurzający...

– A ty czasami nie jesteś wkurzająca – dodał kończąc naszą bezsensowną wymianę zdań. Po kilku chwilach dołączyła do nas Toni. Byliśmy zwarci i gotowi do kibicowania. Chelsea rozgrywała spotkanie na wyjeździe z Huddersfield Town. A Kepa miał rozegrać ten mecz od pierwszej minuty. Uśmiechnęłam się, jak ostatni dureń, gdy zobaczyłam go wychodzącego na murawę. Najbliższe dziewięćdziesiąt minut z pewnością będzie bardzo ekscytujące...

 Chelsea wygrała na inaugurację nowego sezonu Premier League! Nie posiadałam się ze szczęścia, bo niektórzy po dość nieudanym zeszłym sezonie spisali klub na straty. Piłkarze nie najgorzej weszli w spotkanie, aczkolwiek nie miało to odzwierciedlenia w stworzonych sytuacjach pod bramką rywala. Jednak później nastąpiło przełamanie i od tego momentu to Niebiescy wiedli prym na boisku. Pokonali drużynę z Huddersfield strzelając trzy gole. A Kepa zachował czyste konto! Przybiłam piątkę z bratem. Mimo tego, że nie grał już w Premier League oraz mimo tego, że nie bronił już niebieskich barw cały czas śledził zmagania Chelsea. Kibicował im z całego serca, wspierał, kiedy tylko mógł bywał na meczach, co zawsze doprowadzało mnie do wzruszenia. Nie mogłam się doczekać pierwszego spotkania rozegranego na Stamford Bridge. A to już za tydzień!

– Jak ci się podobał mecz siostrzyczko? – zapytał mój starszy brat podnosząc z kanapy swoje cztery litery.

– Jak na pierwszy ligowy mecz rozegrany pod wodzą nowego trenera to było dobrze – odparłam z uśmiechem. – Co sądzisz o nowym bramkarzu? – Dodałam niewinnie, a Toni, która wiedziała o wszystkim, i która w tym momencie popijała wodę ze szklanki parsknęła śmiechem. Posłałam jej mordercze spojrzenie, na co tylko, w przepraszającym geście uniosła rękę i powędrowała do ogrodu. Zapewne po drodze krztusząc się ze śmiechu. Taka rodzina to prawdziwy skarb!

– Zachował czyste konto w debiucie... Parę razy mógł się wykazać i to zrobił, więc sądzę, że będą z niego ludzie – zaśmiał się. – Może pewnego dnia stanie się legendą klubu tak samo, jak Petr – Westchnął.

– Miejmy taką nadzieję! – oznajmiłam ciesząc się opinią Johna. – Posiedziałabym jeszcze z wami i dotrzymała towarzystwa moim ukochanym bliźniakom – Mówiąc to podeszłam do nich i przytuliłam z całej siły, co momentalnie odwzajemnili. – Ale niestety muszę wracać do siebie, zająć się papierkową robotą...

– Jasne, jasne – prychnął pod nosem. – Przyznaj się, że masz mnie dość!

– Och, ciebie John? Nigdy! – zironizowałam, a Georgie zaśmiał się głośno. – Wiesz, że cię kocham, no nie?

– Oczywiście siostrzyczko – poczochrał mnie po włosach i objął na pożegnanie. Chwilę później po uściskaniu bliźniaków i Toni opuściłam dom brata udając się do samochodu. Westchnęłam głośno myśląc o Kepie. Rosaline Terry, co z tobą do cholery?! Odpaliłam cacko stojące na podjeździe, po czym ruszyłam do mojego mieszkania, które znajdowało się blisko mieszkania Davida. Żyć nie umierać!

 Musiałem przyznać, że jak na debiut w angielskiej Premier League nie było źle. W sumie przez całe spotkanie, poza jedną dość groźnie wyglądającą sytuacją nie miałem zbyt wiele do roboty. Komunikowałem się z kolegami znajdującymi się na boisku i dało mi to bardzo wiele, także byłem z siebie zadowolony. Przeszedłem z ligi hiszpańskiej do angielskiej i wiedziałem, że przede mną dużo pracy, aby się dostosować, ale byłem pewien, że dam radę. Rekordowa kwota, za którą zostałem kupiony nie robiła na mnie wrażenia. Pieniądze to tylko pieniądze, dla mnie liczyła się tylko ciężka praca oraz pracowanie na dobry wynik całej drużyny. Zmiana otoczenia, zmiana ligi to dla mnie wyzwanie, ale również szansa, zarówno zawodowa, jak i prywatna. Cieszyłem się z tego, że w Chelsea gra sporo moich rodaków, dzięki temu w początkowych dniach, na treningach nie było mi specjalnie ciężko. Zorientowałem się również, że David Luiz i Eden Hazard są największymi „jajcarzami” w drużynie. Znaliśmy się zaledwie parę dni, ale zdążyłem załapać już pozytywny kontakt z pozostałymi piłkarzami. Byłem i nadal jestem podekscytowany szansą, jaką otrzymałem od życia. Chciałem dać z siebie wszystko i udowodnić, że jestem w stanie podołać. Chciałem stać się w przyszłości jedną z legend tego klubu, więc będę dawał z siebie sto procent, byleby osiągnąć zamierzony cel. Pierwsza wygrana zawsze dodawała skrzydeł i tak też było w tym przypadku. Moja dziewczyna Andrea wspierała mnie na boisku z całych sił. Powoli akceptowała fakt przeprowadzki, choć niechętnie zamieniła słoneczną i pogodną Hiszpanię na zimną oraz deszczową stolicę Anglii. Ale byłem jej wdzięczny za to, że jest tutaj ze mną. Co prawda musiałem przekupić ją kwiatami, ale bukiet, który poleciła i zrobiła dla mnie sympatyczna oraz bardzo ładna kwiaciarka zdał egzamin. Dzięki Bogu! Nie wiem, co we mnie wtedy wstąpiło, gdy zdecydowałem się na ten niewinny flirt, ale gdy na nią spoglądałem, gdy spostrzegłem jej imię na plakietce nie mogłem się powstrzymać. Rosaline, która pracowała w kwiaciarni. Pasowało idealnie! Mimowolnie kąciki moich ust powędrowały ku górze, kiedy wspominałem to, jak uroczo się zarumieniła i podziękowała. Otrząsnąłem się ze swoich myśli, gdy poczułem na policzku usta mojej dziewczyny.

– Dziękuję ci, że tak mnie wspierasz – wyszeptałem w jej włosy. – To wiele dla mnie znaczy.

– Daj spokój, nie musisz mi za to dziękować – zaśmiała się. – Fakt, że na początku nie byłam zachwycona tą przeprowadzką teraz nie ma dla mnie znaczenia – Powiedziała obejmując mnie. – Moje miejsce jest przy tobie, Kepa – Oznajmiła, na co odpowiedziałem jej pocałunkiem. A moje miejsce jest przy niej. Tak mi się przynajmniej wydaje...

***

Witam! 

Przed Wami pierwszy rozdział, liczę, że się spodobał :) Chociaż wiem, że nie ma w nim ponownego spotkania głównych bohaterów :D Ale jak widać oboje o sobie myślą ^^ 

Kolejny będzie bardziej ekscytujący, taką mam przynajmniej nadzieję :D Spotkają się... A później... A zresztą zobaczycie same! :)

Pozdrawiam ;*