Szósty

Londyn, 30.08.2018 r. 

 Odgłos burzy z piorunami nigdy nie należał do moich ulubionych. Siedziałam na parapecie z kubkiem gorącej herbaty z cytryną w rękach i wpatrywałam się w granatowe niebo. Najbliższa ulica świeciła pustkami, ale nie dziwiłam się temu, bowiem padający deszcz i gwałtowny wiatr zdecydowanie nie zachęcał do opuszczania ciepłych mieszkań. Westchnęłam głęboko opierając się o szybę, gdy niespodziewanie rozległ się dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam się gości. Nie o tej porze. Zeskoczyłam z parapetu, odstawiłam kubek na stolik, po czym wyszłam z sypialni sprawdzić, kto się do mnie dobija o tej godzinie. Prawie dostałam zawału, gdy przez judasza dostrzegłam Kepę. Szybko otworzyłam drzwi.

– Cześć... Mogę wejść? – spytał szczękając zębami, a ja natychmiast wpuściłam go do środka. – Nie przeszkadzam ci?

– Nie, nie – powiedziałam. – Urządziłeś sobie spacer w taką pogodę? – Spytałam.

– Kiedy wyszedłem z domu jeszcze nie padało – odparł. – A gdy zaczęło padać, grzmieć i wiać postanowiłem przyjść do ciebie, bo mieszkasz najbliżej – Wyjaśnił drapiąc się po głowie.

– Rozumiem – mruknęłam. – Jesteś cały przemoczony i przemarznięty... Może hm... Zdejmiesz z siebie ubrania? – Podsunęłam nieśmiało czerwieniąc się.

– Chciałabyś – uśmiechnął się zadziornie.

– Och, Kepa... – pokręciłam głową. – Chyba mam w mieszkaniu jakieś ubrania Johna, w razie czego, więc mogę ci je odstąpić – Zaproponowałam.

– Dobrze, dziękuję, z chęcią skorzystam – powiedział, a ja wróciłam do sypialni i otworzyłam szafę w celu poszukania ciuchów brata. Gdy znalazłam jakieś dresy i podkoszulek wróciłam do salonu, gdzie zastałam Kepę odzianego tylko w bokserki. Przełknęłam głośno ślinę gapiąc się na niego znacznie dłużej niż powinnam. Chrząknęłam ze zdenerwowania, po czym podałam mu ciuchy. – Dziękuję... Mogę skorzystać z łazienki?

– Jasne, jest na końcu korytarza – wskazałam mu drzwi, co przyjął z uśmiechem. Udałam się do kuchni i nastawiłam wodę wyciągając z szafki kolorowy kubek. Gorąca herbata na pewno mu pomoże. Kiedy zalałam herbatę wrzącą wodą uświadomiłam sobie, że nie sprzątnęłam prania z łazienki, co oznaczało, że na pralce walała się moja bielizna. Zażenowana pokręciłam głową. Że też o tym nie pomyślałam! Gdy weszłam do salonu z parującym kubkiem Kepa siedział już wygodnie na kanapie. – Zrobiłam ci herbatę – Powiedziałam stawiając przed nim kolorowe naczynie.

– Dziękuję! Naprawdę cholernie zmarzłem – oznajmił wzdrygając się teatralnie. Kąciki moich ust momentalnie powędrowały ku górze.

– Chcesz koc? – zaproponowałam nieśmiało ze zdenerwowania bawiąc się dłońmi. Co się ze mną działo do cholery?

– Nie, nie trzeba... Twoja obecność mi wystarczy – rzucił obserwując moją reakcję.

– Wprowadzasz mnie w zażenowanie – oświadczyłam. – Tak się nie robi! – Dodałam żartobliwym tonem, na co jedynie się zaśmiał.

– Robi, robi... Hm... Może w sumie dałabyś ten koc? Może obejrzelibyśmy sobie jakiś film? – spytał niepewnie. Spojrzałam na niego upewniając się, czy nie żartuje, ale kiedy zorientowałam się, że to poważna propozycja z uśmiechem kiwnęłam głową.

Wybór horroru, podczas gdy za oknem w najlepsze szalała burza z piorunami zdecydowanie nie był dobrym pomysłem. A przynajmniej dla mnie! Kepa z zafascynowaniem wpatrywał się w ekran telewizora, ja przykryta kocem kuliłam się ze strachu. Oczywiście nie przyznałam się, że się boję... Bo po co? Jednak w pewnym momencie spojrzał na mnie i wybuchnął śmiechem.

– Z czego się śmiejesz? – zapytałam, choć doskonale znałam odpowiedź.

– Z ciebie – odpowiedział. – To takie urocze zjawisko, kiedy siedzisz skulona pod kocem udając twardą dziewczynkę, która niczego się nie boi – Zaśmiał się, a ja walnęłam go w głowę dekoracyjną poduszką. – Ej! Za co to?

– Za żywota! – wytknęłam mu język.

– Jeśli chcesz możesz się przytulić – zaproponował, a ja niewiele myśląc skorzystałam z tej niewątpliwie kuszącej propozycji. Położyłam głowę na jego ramieniu rozkoszując się jego zapachem, a on mocno mnie objął. Uśmiechnęłam się do swoich myśli. Takie oglądanie to ja rozumiem! Po upływie godziny moje tortury nareszcie się skończyły. Chociaż... Wtulać się w niego mogłabym cały czas... – Przetrwałaś jakoś? – Zadał pytanie wyłączając telewizor.

– Oczywiście, że tak! – odparłam. – Było znacznie lepiej niż się spodziewałam.

– Bo służyłem ci swoim ramieniem – oznajmił. Podniosłam głowę, żeby na niego spojrzeć i odpyskować, ale wtedy jego spojrzenie przewierciło mnie na wylot. Wpatrywaliśmy się w swoje oczy chyba odrobinę zbyt długo, bo nim się spostrzegłam zaczął się nade mną nachylać. Czułam jego oddech, był tak blisko... Niewiele myśląc zaskakując tym jego i przede wszystkim siebie poderwałam się ze swojego miejsca i usiadłam na nim okrakiem. Wyzywająco przygryzłam dolną wargę. – Och, Rosaline... – Jęknął, po czym złączył swoje usta z moimi. Wszystko we mnie krzyczało z radości. Odpowiedziałam na jego pocałunek, który znacznie pogłębił. Nasze języki wyszły sobie na spotkanie doskonale do siebie pasując. Westchnęłam przeciągle, kiedy zaczął skubać skórę na mojej szyi. Nie zastanawiając się nad tym, co robię ściągnęłam z niego podkoszulek, po czym schylając się lekko, zaczęłam całować jego umięśniony tors. Gdy do tej wędrówki dołączyłam również język stęknął obejmując moje pośladki dłońmi. Chcąc się zrewanżować podciągnął mnie delikatnie i pozbawił mnie koszulki służącej mi za piżamę. Uśmiechnął się zadziornie na widok moich piersi zakrytych czerwonym stanikiem, po czym zanurzył w nich twarz dostarczając mi niezwykłej przyjemności za pomocą warg oraz języka. Poczochrałam jego włosy kołysząc się raz w przód, raz w tył, co zaowocowało tym, że poczułam go pod sobą. Kepa na moment oderwał się od moich piersi jęcząc zmysłowo, gdy moja dłoń powędrowała w dół... Nim się spostrzegłam leżałam pod nim piszcząc, gdy bezczelnie rozchylił kolanem moje uda. Przymknęłam na chwilę powieki, aby rozkoszować się chwilą... Która brutalnie została przerwana przez sygnał przychodzącego połączenia. Spojrzałam w bok, tuż obok mnie wibrował telefon Kepy. Andrea. Otrzeźwienie przyszło w jednej sekundzie. Zepchnęłam go z siebie klnąc w myślach na własną głupotę. Szybko założyłam na siebie koszulkę, a on spoglądał zdezorientowany to na mnie to na migający telefon.

– Odbierz – prychnęłam kpiąco, po czym weszłam do sypialni mocno trzaskając drzwiami. Co tu się właśnie stało? Co tu właśnie miało się stać...? Po krótkiej chwili usłyszałam pukanie do drzwi. Próbowałam je zbagatelizować, ale nie ustawało. – Daj mi spokój – Warknęłam, w końcu je otwierając.

– Rosaline... Przepraszam – westchnął patrząc na mnie z autentycznym wyrazem bólu na twarzy.

– Przestań mnie do cholery jasnej za wszystko przepraszać! – krzyknęłam. – Nie wyrzucam cię, bo cholerna pogoda pogorszyła się jeszcze bardziej, a twoje cholerne ubrania nie wyschły, więc możesz się przespać na tej cholernej kanapie – Powiedziałam mierząc go nieprzyjemnym wzrokiem.

– Dziękuję – mruknął spuszczając głowę.

– Nie masz za co – zironizowałam, po czym zamknęłam mu drzwi przed nosem. Rzuciłam się na łóżko i ukrywając twarz w poduszkach zaczęłam płakać.

Londyn, 31.08.2018 r. 

 Obudziłam się z bólem głowy oraz z piekącymi oczami. Nie wiedziałam, co jest tego przyczyną, ale gdy przypomniałam sobie wydarzenia ubiegłego wieczoru wszystko zrozumiałam. Kepa. Jego obecność, jego zapach, jego bliskość, jego pocałunki, dotyk jego dłoni na moim ciele... Mimowolnie jęknęłam czując, jak ponownie zbiera mi się na płacz. Niechętnie wyszłam spod ciepłej kołdry stawiając bose stopy na zimnej podłodze. Spojrzałam na zegarek i z ulgą stwierdziłam, że mam jeszcze dość sporo czasu do otwarcia kwiaciarni. Wyszłam z sypialni niepewna, czy jestem gotowa na spotkanie z Kepą, ale gdy tylko weszłam do salonu zorientowałam się, że jestem sama. Poczułam dziwny ból w sercu, ale zbagatelizowałam go. Ubrania Johna leżały złożone na kanapie. Niewiele myśląc wzięłam do rąk koszulkę, w której chodził i spał i wtuliłam się w nią. Boże, byłam taka żałosna! Musiałam zrobić sobie kawę, aby choć trochę się rozbudzić. Kiedy przekroczyłam próg dostrzegłam na stole przygotowane śniadanie i przyczepioną na lodówce karteczkę.

„Przepraszam, że wyszedłem bez słowa, ale musiałem zbierać się na trening. Nie chciałem Cię budzić, bo słodko spałaś. Zrobiłem Ci śniadanie w ramach przeprosin... Koniecznie musimy porozmawiać o tym, co wczoraj zaszło pomiędzy nami... Całuję, Kepa.”

O tym, co zaszło pomiędzy nami... Dałam się ponieść chwili kompletnie zapominając o Andreii. On zresztą tak samo... Nawrzeszczałam na niego, choć tak naprawdę sama to zaczęłam. Ale czułam, że on pragnie tego w równym stopniu, co ja, zresztą później sam to udowodnił. Gdyby nie ten telefon to pewnie zdradziłby ze mną swoją dziewczynę, czego jestem pewna nie wybaczyłby sobie do końca życia. Byłam taka głupia pakując się w to wszystko. Wiedziałam, że jest zajęty, a mimo to zakochałam się w nim... Zrezygnowana pokręciłam głową. Zjadłam przygotowane przez Kepę śniadanie, wypiłam kawę, po czym udałam się do łazienki. Weszłam pod prysznic czekając aż woda się nagrzeje. Kiedy gorący strumień wody zaczął spływać po moim ciele poczułam, jak moje mięśnie się rozluźniają. Jednocześnie wiedziałam, że zmywam z siebie jego zapach, jego dotyk...

Londyn, Stamford Bridge, 01.09.2018 r. 

 Mieliśmy porozmawiać po dzisiejszym meczu, więc teraz siedząc, jak na szpilkach oczekiwałam jego końca, choć dopiero się zaczął. Kolejny rywal, z którym przyszło się nam mierzyć to Bournemouth. Całym sercem wierzyłam w wygraną Niebieskich. Uśmiechnęłam się szeroko, kiedy spostrzegłam zbliżającą się Izabel.

– Cześć! – uśmiechnęła się szeroko, co natychmiast odwzajemniłam. – Trochę się spóźniłam, ale te korki... – Mruknęła spoglądając na murawę, by zobaczyć swojego męża, który właśnie miał piłkę przy nodze.

– Cześć – odparłam wesoło. – Doskonale to rozumiem – Zaśmiałam się, po czym poczułam, jak przytula mnie mocno do siebie. Stadion eksplodował z radości.

– Mój wspaniały mąż! – krzyknęła patrząc, jak Mateo celebruje swoją pierwszą bramkę zdobytą dla Chelsea. – Co za emocje!

– Należało mu się! – powiedziałam zgodnie z prawdą. W dwóch ostatnich meczach grał fenomenalnie, więc radość Izabel rozumie się samo przez się. – Zasłużył na nagrodę – Szepnęłam konspiracyjnie, na co jedynie trzepnęła mnie w ramię.

– Bardzo śmieszne! – prychnęła rozglądając się wokół. – Hej, czemu jestem jedyną kobietą wspierającą dziś swojego mężczyznę? – Spytała.

– Nie mam pojęcia – odparłam wzruszając ramionami.

– Dobrze, że nie ma dziewczyny Kepy... Pewnie by przeżywała, że ma tak mało do roboty... – mruknęła, a ja chcąc nie chcąc musiałam się zaśmiać.

– I całe szczęście! – oznajmiłam. – Niech nasi strzelą jeszcze parę bramek, tak dla świętego spokoju... Izabel zgodziła się ze mną. Całą przerwę spędziłyśmy na rozmowie nawiązując ze sobą coraz bliższy kontakt. W drugiej połowie Niebiescy, za sprawą Edena podwyższyli wynik spotkania na 2:0. Ostatecznie mecz zakończył się takim rezultatem.

– Rosaline... Zejdziesz ze mną do szatni? Chciałam tam poczekać na Mateo, a samej trochę mi głupio... – spytała niepewnie, na co jedynie kiwnęłam głową. – Dziękuję!

Zeszłyśmy za piłkarzami. Miałam się spotkać z Kepą w kawiarni, do której udaliśmy się za pierwszym razem.

– Cześć, Marchewko! – usłyszałam, po czym poczułam ręce Davida oplatające moją szyję.

– Chcesz mnie udusić?! – krzyknęłam uwalniając się z jego uścisku. – Gdzie masz Brunę? – Spytałam, bo nie powiem, już dawno nie widziałam jego dziewczyny.

– Jest na Marsie – zachichotał z własnego głupiego żartu, którego oczywiście nie zrozumiałam. W przeciwieństwie do Izabel, która parsknęła głośnym śmiechem. – Bruno Mars, ciemnoto! – Dodał widząc moją minę. Boże...

– Tak, Izabel, witaj w moim świecie – mruknęłam wypatrując sylwetki bramkarza. W sumie nie wiem, po co. Kiedy wyszedł z szatni wraz z Mateo moje serce podskoczyło. Posłał mi zdezorientowane spojrzenie, zapewne nie spodziewał się mojego widoku tutaj. Jednak, gdy ruchem głowy wskazałam na Izabel pokiwał ze zrozumieniem głową. W pewnym momencie zamarł wpatrując się w coś, co było poza moim zasięgiem.

– Kepa! – pisk Andreii poniósł się echem po korytarzu wypełnionym piłkarzami. – Tęskniłam! – Mówiąc to uwiesiła mu się na szyi, a ja mrugając szybko próbowałam pozbyć się pojawiających się naprędce łez. Izabel z irytacją przewróciła oczami. Kiedy podszedł do nas Mateo, pożegnaliśmy się z innymi i wyszliśmy nie odwracając się za siebie. Andrea wróciła. Nici z naszej szczerej rozmowy. Nici z wszystkiego... 

***

Witam! 

Postanowiłam Was dłużej nie męczyć, więc dodaję dziś nowy rozdział :) Połowę miałam już napisaną, więc reszta jakoś poszła :D Spodziewałyście się? :D ^^ 

Mam nadzieję, że się podoba! :) W opowiadaniu już wrzesień, więc niestety będę musiała zacząć improwizować z wynikami meczów :D 

Pozdrawiam ;*