Dwunasty

Londyn, 16.09.2018 r.

 Obudził mnie dźwięk rozbijanych naczyń. Szybko poderwałem się łóżka jednocześnie przypominając sobie bolesne wydarzenia wczorajszego wieczora. Odetchnąłem głęboko kilka razy, po czym wyszedłem z pokoju gościnnego, w którym spędziłem dzisiejszą noc. Hałas przybierał na sile, a gdy dotarłem do kuchni spostrzegłem pootwierane szafki oraz rozbite szkło zdobiące podłogę. Andrea patrzyła na mnie z furią wypisaną na twarzy.

– Andrea… – zacząłem robiąc krok w jej kierunku. – Co ty…

– Nie podchodź! – wrzasnęła. – Kiedy wstałam z łóżka myślałam, że wczorajszy wieczór był tylko jakimś chorym, popieprzonym koszmarem, ale gdy tylko zobaczyłam, że nie ma cię obok zrozumiałam, że zdarzył się naprawdę… – Powiedziała zgrzytając zębami. – Mój chłopak, chłopak, dla którego poświęciłam własne życie… Kocha inną – Zaśmiała się głośno tłukąc przy okazji kolejne naczynie.

– Wiem, że teraz mnie nienawidzisz, ale może z czasem zrozumiesz… Nie mogę być z tobą nie kochając cię… Jestem pewien, że gdzieś tam istnieje facet, który doceni cię w pełni – oznajmiłem. Nienawidziłem w tym momencie samego siebie. – Gdybym nie wyznał ci prawdy skrzywdziłbym cię jeszcze bardziej. Wiem, że nie tak to wszystko miało wyglądać, wiem, że wiele razy planowaliśmy wspólną przyszłość, wiem, że zrezygnowałaś dla mnie ze wszystkiego, ale… Stało się, zakochałem się w innej kobiecie.

– To cudownie, że wiesz to wszystko! – uśmiechnęła się ironicznie. – Mam ci podziękować za to, że wyznałeś mi tę cholerną prawdę?! Za to, że na drodze do naszego szczęścia stanęła jakaś wywłoka? Mam ci podziękować za to, że mnie zdradziłeś? Tego ode mnie oczekujesz?! – Krzyknęła.

– Nie zdradziłem cię, Andrea – odparłem nie do końca zgodnie z prawdą. – Nie mógłbym…

– Boże, Kepa… Nie kompromituj się już – westchnęła bezradnie. – Co ja mam teraz zrobić? – Jęknęła. – Mam wrócić do Hiszpanii godząc się z porażką? Mam ponownie zacząć tam wszystko od nowa? Jak mam powiedzieć naszym rodzinom o tym rozstaniu? Jak mam im to wyznać, skoro sama jeszcze tego nie zaakceptowałam?! Jak mam to zaakceptować… Jak mogę przeżyć to, że w miesiąc jakaś kobieta odebrała mi najważniejszą osobę w moim życiu? – Spytała patrząc na mnie ze łzami w oczach.

– Andrea… Tak bardzo cię przepraszam – szepnąłem. – Nie zasługuję na ciebie, nie chciałem cię skrzywdzić, ale nic nie poradzę na to, że pokochałem inną… Jeśli to dla ciebie takie ważne to ja powiem naszym bliskim o naszym rozstaniu… Jeśli chcesz pomogę ci ze wszystkim, z przeprowadzką… – Powiedziałem cicho, jednak Andrea doskonale słyszała każde moje słowo. Pokiwała twierdząco głową znikając w sypialni. Chwilę później obserwowałem ją krążącą po mieszkaniu i zbierającą wszystkie rzeczy.

– Mógłbyś… Mógłbyś zarezerwować mi najbliższy lot do Bilbao? – spytała z trudem patrząc na mnie niepewnie. Kiwnąłem głową i wziąłem się do roboty. Nim się spostrzegłem stała przede mną z walizkami w dłoniach.

– Chcesz, żebym odwiózł cię na lotnisko?

– Nie, pojadę taksówką – odpowiedziała. – Kocham cię, Kepa i możesz być pewien, że nie przestanę cię kochać z dnia na dzień… Jednak mam swój honor i dumę. I mimo że zdeptałeś wszystkie moje plany i marzenia… Mimo, że przekreśliłeś nas, wybierając inną… Nie będę się przed tobą płaszczyć i błagać, żebyś zmienił zdanie. I wybacz, ale nie będę życzyć wam szczęścia… Bo będzie ono zbudowane na czyimś nieszczęściu – Wyznała. – Może z czasem zrozumiesz swój błąd, ale na naprawienie go będzie za późno – Pożegnała mnie tymi słowami rzucając mi klucze i wyszła z mieszkania głośno trzaskając drzwiami. Westchnąłem opierając się o ścianę. Nie pojmowałem, jak w tak krótkim czasie moje życie mogło się tak zmienić. Andrea odeszła. Razem z nią odszedł nasz kilkuletni związek, nasze nadzieje, plany, marzenia, wspomnienia… Mimo to czułem, że nadejdzie taki dzień, kiedy podziękuje mi za to, że ją zostawiłem. Byłaby ze mną nieszczęśliwa. Ja byłbym nieszczęśliwy z nią kochając Rosaline. Musiałem to wszystko ogarnąć i naprawić. Wierzyłem, że pewnego dnia Andrea mi wybaczy. I z tą wiarą postanowiłem zmierzyć się z teraźniejszością.

Londyn, 20.09.2018 r.

 Od tamtego feralnego wieczora nie widziałam się z Kepą. Nie potrafiłam tego wszystkiego ogarnąć. Wstydziłam się swojego zachowania i wypowiedzianych słów. Zdobyłam się jedynie na wysłanie mu wiadomości z przeprosinami. Kiedy do mnie dzwonił nie odbierałam telefonu, bo najzwyczajniej na świecie się bałam. Bałam się tego, co mogłabym usłyszeć, bałam się, że przekreśli naszą znajomość, że odegra się na mnie za te przykre słowa, że powie mi, że jednak wybrał Andreę… Wiedziałam, że zachowywałam się, jak tchórz, ale nie miałam sił na zmierzenie się z bolesną prawdą, którą zapewne by mi wyznał. Przez te dni koncentrowałam się na pracy w kwiaciarni, na składaniu zamówień, na papierkowej robocie… Skupiałam się na wszystkim, byleby choć na chwilę oderwać myśli od Hiszpana. Toni radziła mi, abym odebrała ten cholerny telefon i wysłuchała tego, co ma mi do powiedzenia, ale nie mogłam się przełamać. Zbudowałam w sobie jakąś blokadę, przez którą sama nie mogłam się przebić. Zakładałam najgorsze, bo scenariusz, który mówiłby o tym, że zerwał z Andreą, że chce być ze mną wydawał mi się śmieszny i nierealny zarazem. Owszem, marzyłam o tym, ale trzeba pamiętać, że mamy do czynienia z prawdziwym życiem, a nie ze snem na jawie. Musiałam przełknąć gorycz porażki i pogodzić się z tym, że Kepa nigdy nie będzie mój. Od początku należał do Andreii i powinnam zdawać sobie sprawę, jak zakończy się ta historia zanim oddałam mu serce, zanim pokochałam go tak mocno w tak krótkim czasie. Pokręciłam głową zauważając wibrujący telefon. Dzwonił. Spojrzałam na zegarek usytuowany obok drzwi wejściowych do kwiaciarni. Do rozpoczęcia pierwszego meczu Chelsea w Lidze Europy pozostało dwie godziny. Przełknęłam głośno ślinę biorąc telefon do ręki. Już prawie przesunęłam palcem po ekranie, żeby odebrać, kiedy przestał dzwonić. Z ciężko bijącym sercem włożyłam go do torebki. Oto cała ja. Rosaline Terry, która zamiast walczyć o miłość postanowiła schować głowę w piasek, jak parszywy tchórz.

Grecja, Saloniki, 20.09.2018 r.

 Po wygraniu pierwszego meczu w tegorocznych rozgrywkach Ligi Europy z PAOK FC zostałem wyciągnięty na piwo przez Davida. Tę chwilę rozrywki mogliśmy zawdzięczać małym problemom z lotem powrotnym. Przyznam się szczerze, że trochę potrzebowałam takiej chwili wytchnienia i wyciszenia, więc z chęcią przystałem na to zaproszenie. Nie znając okolicy trafiliśmy do pierwszego lepszego baru. Za radą barmana zamówiliśmy najlepsze greckie piwo i ledwo znaleźliśmy wolne miejsca.

– Dlaczego zaprosiłeś tylko mnie? – zadałem nurtujące mnie pytanie upijając łyk. Musiałem przyznać, że smakowało wyśmienicie.

– Nie będę owijać w bawełnę… Chodzi mi o Rosaline – powiedział uważnie obserwując moją reakcję.

– Co z nią? Coś jej się stało? – poczułem ogarniającą mnie zewsząd panikę.

– Nie, nie! – powiedział szybko. – Chodzi mi o was – Dodał, a ja zakrztusiłem się pitym właśnie trunkiem. Dla bezpieczeństwa odstawiłem kufel na drewniany stół.

– O nas? – udałem głupiego.

– Wiem o tym, co was łączy… – zaczął. – Rosaline nic mi nie powiedziała, sam się tego domyśliłem – Oznajmił widząc mój wzrok. – A kiedy wybrałem się do niej na podobną pogawędkę nie zaprzeczyła, bo to nie miało sensu – Wyjaśnił.

– Nie wiem, co nas łączy, David – odparłem szczerze bawiąc się zimnym kuflem. – Zakochałem się w niej, wiem, że ja również nie jestem jej obojętny, ale nie wiem, czy ona czuje do mnie dokładnie to samo – Wyznałem. Luiz spojrzał na mnie zdezorientowany zachęcając bym kontynuował, więc opowiedziałem mu wszystko. Łącznie z tamtym feralnym wieczorem oraz tym, że zerwałem z Andreą. Kiedy skończyłem dopiłem piwo spostrzegając, że Brazylijczyk zrobił to samo. Zamówiliśmy po jeszcze jednym. – Co ty na to?

– Kepa… Jestem pewien, że Rosaline również się w tobie zakochała, bo sama mi to wyznała – zaśmiał się. – Szanuję to, że zerwałeś z Andreą dla Rose… Zdaję sobie sprawę z tego, że twojej już byłej dziewczynie nie było łatwo i pewnie nadal nie jest, ale szanuję również to, że dostrzegając, że zakochałeś się w Rosaline umiałeś wybrać… Dlatego jestem pewien, że nigdy nie skrzywdzisz mojej małej Marchewki – Powiedział.

– Ani myślę jej krzywdzić… Gdyby choć jeden włos spadł z jej rudej głowy to wiem, że miałbym na karku całą drużynę i jej brata – zachichotałem na samą myśl o tym. – Jednak nie wiem, jak mam do niej dotrzeć… Nie odbiera moich telefonów, nie odpisuje na wiadomości… Nie wiem, jak mam jej przekazać to, że zerwałem z Andreą, że chcę być z nią… – Z zakłopotaniem podrapałem się po głowie. – To wszystko jest takie trudne – Westchnąłem opróżniając drugi kufel.

– Daj jej trochę czasu, Kepa. Rose nigdy nie miała szczęścia w miłości, więc sądzi, że i tym razem historia się powtórzyła. Jestem pewien, że prędzej, czy później w końcu odbierze ten telefon. Bo musicie szczerze ze sobą porozmawiać i wyjaśnić wszystko. Jeśli jednak nadal będzie ignorować twoje połączenia i jeśli będzie potrzebna jakaś interwencja to służę pomocą – Oznajmił szczerze odstawiając swój kufel. – W każdym razie moje błogosławieństwo już macie – Zaśmiał się głośno, na co mu zawtórowałem. Po chwili opuściliśmy grecki bar udając się do hotelu po swoje rzeczy, nie chcąc, aby trener urwał nam głowy. Dzięki Davidowi i tej rozmowie odetchnąłem z ulgą. Jeśli Rosaline również jest we mnie zakochana to przetrwamy to wszystko. Razem.

Londyn, 23.09.2018 r.

 Dopiero wczoraj po gorących namowach Toni odebrałam telefon od Kepy. Po tylu dniach nie widzenia się w końcu mogłam usłyszeć jego głos. Zanim dopuściłam go do głosu od razu przeprosiłam za te słowa, które sprawiły mu ból. Tłumaczyłam się alkoholem, co doskonale zrozumiał. Mało tego, powiedział, że złościł się na mnie tylko przez chwilę, ale potem mu przeszło. Odetchnęłam z głęboką ulgą. Wstąpiła we mnie nadzieja, że jeszcze nie wszystko zostało stracone. Uzgodniliśmy, że ze względu na dość napięty czas związany z meczami wyjazdowymi spotkamy się i porozmawiamy po meczu z Liverpoolem, w ostatnią sobotę września.

Teraz siedziałam w domu Natachy i Edena czekając, aż rozpocznie się mecz pomiędzy Chelsea a West Ham United. Byliśmy zdecydowanymi faworytami tego spotkania, ale wiadomo, że nigdy nie można lekceważyć rywala.

– Ciocia Rosie! – do salonu wpadł Samy dając mi soczystego buziaka w policzek, co natychmiast odwzajemniłam. – Cześć!

– Cześć, skarbie – zaśmiałam się czochrając jego blond włoski. – Gdzie zgubiłeś Yannisa i Leo? – Spytałam dając mu pstryczka w nos.

– Są na górze, ale niedługo zejdą… A ty gdzie zgubiłaś swojego Kepę? – zapytał rezolutnie. Natacha siedząca obok spojrzała na mnie z zainteresowaniem i dość zaintrygowaną miną.

– Skarbie… – zaczęłam. – Wujek Kepa nie jest mój, a poza tym gra dziś mecz z twoim tatusiem – Wyjaśniłam, na co ze zrozumieniem pokiwał główką i przebierając swoimi krótkimi nóżkami pognał na górę. – Nic nie mów – Zwróciłam się do Natachy zakrywając twarz w dłoniach.

– Twój Kepa? – poruszyła charakterystycznie brwiami. – Czyżbym o czymś nie wiedziała? Czyżby mój wspaniały mężuś wyczuł sprawę, wtedy gdy opiekowaliście się małymi? – Uśmiechnęła się do mnie znacząco, a ja wiedząc, że mogę jej zaufać zwierzyłam się z całej tej pokręconej historii i mojego uczucia do Hiszpana. – No, no – Gwizdnęła pod nosem, kiedy skończyłam opowiadać.

– Hmm? – mruknęłam nieco zdezorientowana jej nagłym podekscytowaniem.

– Jakiś czas temu rozmawiałam z Edenem… – zaczęła tajemniczo. – Wiesz, że w tej drużynie plotki rozchodzą się w tempie ekspresowym – Dodała, na co zniecierpliwiona pokiwałam głową. – Więc… Eden powiedział mi, że dowiedział się od Davida, że Kepa zerwał z Andreą – Zakończyła uśmiechając się szeroko, a moje serce zabiło sto razy szybciej. Pisnęłam nie mogąc w to uwierzyć, po czym mocno przytuliłam ją do siebie. Ze śmiechem pogłaskała mnie po głowie życząc szczęścia. Uśmiechnęłam się na samą myśl o czekającej nas wkrótce rozmowie. Poczułam się tak, jakby ten kamień, który tak mi ciążył opuścił mnie z radością. Do tego wszystkiego Chelsea rozgromiła rywala aż 5-0! Może jednak ta historia zakończy się szczęśliwie?

***

Witam!

Andrea wyjechała, ale mogę Wam obiecać, że jeszcze wróci... Musi się w końcu dowiedzieć, że ową tajemniczą kobietą jest Rosaline :D

Niby coś się wyjaśniło, a jednak, wciąż nie do końca... Ale! W następnym rozdziale zapewniam mnóstwo emocji! :D Powinien się pojawić w niedzielę wieczór, a najpóźniej w poniedziałek :)

Pozdrawiam ;*