Dziesiąty

Londyn, 06.09.2018 r. 

 Usłyszawszy dźwięk dzwonka niechętnie oderwałam się od wykonywanej czynności podrywając się z miękkiego łóżka. Chciałam się zrelaksować po pracy, ale jak widać ktoś miał inne plany i postanowił zniweczyć moje postanowienia. Otworzywszy drzwi ujrzałam burzę brązowych loków na głowie Davida.

– Luiz! Co cię do mnie sprowadza? – spytałam Brazylijczyka wpuszczając go do środka.

– Wpadłem odwiedzić przyjaciółkę – wyjaśnił szczerząc się szeroko. – To chyba nie problem?

– Oczywiście, że nie – zapewniłam go. – Napijesz się czegoś?

– Alkoholu – rozmarzył się na samą myśl, a ja parsknęłam śmiechem.

– Proszę bardzo, ale ja na pewno nie będę cię później holować do mieszkania! – oznajmiłam wyciągając z mojej skrytki Jacka Danielsa. – Odpowiada ci?

– Jasna sprawa! – krzyknął opuszczając kuchnię. Gdy z całym ekwipunkiem ruszyłam za nim spostrzegłam, że nie ma go w salonie. – ROSALINE!!! – Wrzasnął, a ja zarejestrowałam fakt, że jego głos wydobywa się z mojej sypialni. O, Boże, tylko nie to!

– Czemu się wydzierasz? – mruknęłam.

– Dlaczego oglądasz filmiki z Kepą w roli głównej? – spytał lustrując moją sylwetkę wzrokiem.

– Wcale nie tylko z nim! – zaprzeczyłam patrząc na niego błagalnie.

– Och, czyżby? – prychnął kpiąco pokazując mi otwartą przeglądarkę. – Te ślady na twojej szyi to jego sprawka? – Poruszył charakterystycznie brwiami spoglądając na mnie uważnie.

– Nie! Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy?! – pisnęłam czując, jak przez moje ciało przechodzi fala gorąca.

– Rosie... Domyśliłem się wtedy na parkingu, kiedy Eden zadał ci to pytanie, a ty spanikowanym wzrokiem patrzyłaś na niego... – wyjaśnił uśmiechając się. – A, kiedy wysłał mi wiadomość prosząc o adres Hazarda miałem już pewność – Powiedział.

– Och – jęknęłam zażenowana i ukryłam twarz w dłoniach.

– W coś ty się wpakowała dziecinko? – zapytał podchodząc do mnie i przytulając mnie mocno.

– Zakochałam się w nim – rzekłam obserwując jego reakcję.

– Na trzeźwo tego nie przetrwamy, Marchewko – oznajmił ze śmiertelną powagą, po czym nalał whisky do szklaneczek.

 Pół butelki później David był już wprowadzony w całą sytuację. Oczywiście na trzeźwo nigdy bym mu tego nie powiedziała, ale pod wpływem alkoholu wszystko przychodziło łatwiej.

– Ale nie wydasz mnie Johnowi, prawda? – czknęłam patrząc na niego z oczekiwaniem.

– Och, Rosie... – wymruczał bełkotliwie. – Chyba mu już powiedziałem o twojej szyi – Zakrył twarz w dłoniach. – Przepraszam!

– Och – wyjęczałam dopijając kolejną szklaneczkę. – To w takim razie... Dlaczego jeszcze nie urządził mi kazania? – Zastanowiłam się głośno. – Pewnie czeka, aż się spotkamy – Odpowiedziałam sobie sama przygryzając wargę. – Jestem w czarnej dupie – Powiedziałam rezolutnie.

– Kepa nie ma czarnej... – zaczął ze śmiechem, ale przestał, gdy zdzieliłam go po głowie. – Żartowałem!

– David... Chyba nie powiedziałeś Johnowi o tym, że podejrzewasz Kepę, prawda?

– Nie! – zaprzeczył szybko. – Mimochodem coś mu wspomniałem... Może już o tym zapomniał – Stwierdził po chwili z pełnym przekonaniem.

– Mówisz tak, jakbyś nie znał Johna...

– Masz rację – mruknął stukając się ze mną szklanką. – Ale nie pozwolę mu ciebie skrzywdzić! – Wybełkotał. – Was skrzywdzić! Moje błogosławieństwo już macie! – Zaśmiał się, po czym opadł na poduszki. Moje poduszki! Po krótkiej chwili zaczął głośno chrapać, a moje próby zatkania mu ust spełzły na niczym. Westchnęłam zakrywając głowę poduszką i nim się spostrzegłam zasnęłam. Śniłam o przystojnym Hiszpanie oraz herbacianych różach...

Londyn, 08.09.2018 r. 

 Szykowałam się do wyjścia do domu brata, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. W biegu wypadłam z łazienki, żeby otworzyć.

– John? – spytałam zdziwiona jego obecnością. – Co tu robisz? Przecież... – Zaczęłam, ale nie pozwolił mi skończyć.

– Plany się troszkę zmieniły – wyjaśnił lustrując mnie z góry na dół. Przeklęłam w myślach Davida i jego paplanie o mojej szyi. – Toni z dzieciakami czekają w samochodzie... A ja chciałem z tobą porozmawiać na osobności – Oznajmił krzyżując ramiona.

– O czym? – udałam niewiniątko spoglądając na niego z ciekawością.

– Wplątałaś się w coś? W jakiś związek, czy coś podobnego? – zapytał bez ogródek, a ja szeroko uchyliłam usta ze zdziwienia. – Rozmawiałem ostatnio z Davidem... Mówił mi o jakichś śladach na twojej szyi... – Powiedział z grobową miną, a ja parsknęłam śmiechem doskonale maskując zdenerwowanie.

– Chyba żartujesz! – prychnęłam. – Ja też z nim rozmawiałam i wyjaśniłam, że coś mu się przewidziało – Wytłumaczyłam zagryzając wargę. Byłam beznadziejna, jeśli chodziło o ukrywanie prawdy. – Także, naprawdę... Nie musisz się niczym martwić – Oznajmiłam z pełnym przekonaniem. Gryzło mnie sumienie z powodu tego, że musiałam go okłamać, ale w tej chwili było to jedyne, rozsądne wyjście z sytuacji. – Powiedziałabym ci przecież!

– Mam taką nadzieję – mruknął. – Czyli wszystko w porządku?

– W jak najlepszym! – przekonałam go, co przyjął uśmiechem i westchnieniem ulgi. – A teraz powiedz, co to za zmiana planów?

– Jedziemy na mecz! – krzyknął z entuzjazmem wyciągając z kieszeni pięć biletów.

– Na mecz? – wyjąkałam zaskoczona. – Przecież mieliśmy go oglądać u ciebie...

– Ale postanowiłem oglądnąć go na żywo z moją kochaną rodzinką – powiedział szalenie z siebie zadowolony. – Nie cieszysz się?

– Cieszę, cieszę! – zapewniłam go. – Wezmę tylko torebkę i możemy iść – Mówiąc to przewiesiłam torbę przez ramię. Po chwili wyszliśmy z mieszkania. Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Zobaczę go... Nie mieliśmy ze sobą kontaktu od czasu opieki nad dziećmi Edena. Wysłał mi jedynie wiadomość z przeprosinami, jeśli chodzi o spotkanie z Andreą i tyle. – Witam rodzinkę! – Przywitałam się z Toni i bliźniakami i wpakowałam się na tylne siedzenie.

– Jak tam, przeżyłaś kazanie? – bratowa mrugnęła do mnie porozumiewawczo, co jedynie potwierdziłam kiwnięciem głową.

– To chyba zrozumiałe, że się o nią troszczę! – fuknął John włączając się do ulicznego ruchu.

– Oczywiście mężusiu – Toni cmoknęła go w policzek, co przyjęłam głośnym śmiechem. Siedzący obok mnie Summer Rose i Georgie zaczęli opowiadać mi o pierwszym tygodniu szkoły. W takiej rodzinnej i swojskiej atmosferze dotarliśmy na Wembley, aby na żywo obejrzeć spotkanie Anglii z Hiszpanią w ramach UEFA Nations League.

Londyn, Wembley Stadium, 08.09.2018 r. 

 Po wysłuchaniu hymnów narodowych mogliśmy zacząć w spokoju oglądać mecz. Byłam trochę zasmucona faktem, że Kepy nie było w wyjściowej jedenastce, jednak liczyłam się z tym. Kibice na Wembley dopisali, atmosfera zdecydowanie sprzyjała meczom reprezentacyjnym. Czuć było ducha historii... W jedenastej minucie za sprawą Marcusa Rashforda wyszliśmy na prowadzenie, co przyjęliśmy głośnym aplauzem. Jednak nasza radość nie trwała długo, bo dwie minuty później piłkę do bramki wpakował Saul Niguez. Kibice jęknęli, John zaczął krzyczeć coraz głośniej, a chwilę później Summer Rose i Georgie poszli jego śladem powodując, że razem z Toni ze śmiechem zatkałyśmy sobie uszy. Bardzo chcieliśmy, żeby to nasza reprezentacja narodowa odniosła zwycięstwo, jednak w trzydziestej drugiej minucie szala przechyliła się w stronę Hiszpanów za sprawą Rodrigo. Do szatni utrzymał się ten wynik. Po piętnastu minutach przerwy, po dokonaniu zmian piłkarze wrócili na boisko. Jednak przewaga Hiszpanów utrzymała się do końca spotkania i ostatecznie to oni cieszyli się wygraną w meczu. Kibicie zaczęli opuszczać stadion, my wraz z nimi. Odruchowo spojrzałam w stronę tunelu, ale nigdzie nie dostrzegłam charakterystycznego chodu Hiszpana. Toni spostrzegając moje powolne ruchy szturchnęła mnie w bok, aby przypadkiem John nie zauważył mojego rozbieganego wzroku. Podziękowałam jej skinieniem głowy i odetchnęłam z ulgą, kiedy opuściliśmy stadion.

 Po emocjonującym spotkaniu czekaliśmy na Johna na parkingu. Oczywiście, jako były reprezentant Synów Albionu musiał po meczu udać się do szatni, aby porozmawiać z młodszymi kolegami. Nerwowo rozglądałam się na boki nie chcąc nikogo spotkać. Chciałam już wrócić do siebie, rzucić się na łóżko i zasnąć... Po dłuższej chwili spostrzegliśmy zbliżającego się do nas Johna z Azpim, Marcosem oraz Alvaro. Bliźniaki przywitały się ze swoimi „wujkami”, po czym wsiadły do samochodu. My pogawędziłyśmy z nimi znacznie dłużej, a John raz po raz obiecywał, że na pewno pojawi się na kolejnym meczu Chelsea. Kiedy został już z nami tylko Azpi spostrzegłam, że macha w czyimś kierunku. W kierunku Kepy... Spanikowana spojrzałam na Toni, która jedynie obserwowała całą scenę z rozbawieniem. Gdy Hiszpan był już na tyle blisko spostrzegłam, jaki jest zdenerwowany. Bratowa parsknęła głośnym chichotem, po czym niezbyt taktownie odwróciła głowę. Miałam ochotę zapaść się ze wstydu pod ziemię.

– Kepa! – krzyknął Azpi. – Dobrze, że od razu nie wsiadłeś do autokaru... Popatrz kogo my tu mamy!

– Tak... Witam wszystkich – przywitał się Arrizabalaga rzucając mi nerwowe spojrzenia. Sama byłam w nie lepszym stanie od niego! – Miło was widzieć – Uśmiechnął się ściskając rękę Johna, po czym przytulił do siebie Toni, a później mnie. Wariowałam.

– Ciebie też miło spotkać ponownie! – oznajmił mój braciszek obejmując go ramieniem. Gdyby tylko wiedział... Toni chyba doszła do takich samych wniosków, bo obserwując ich cały czas chichotała cicho pod nosem.

– Dzięki wielkie za wsparcie – prychnęłam w jej kierunku, na co jedynie wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Pfff!

– Dobrze, że Davida nie ma z nami – mrugnęła do mnie, a ja posłałam jej nienawistne spojrzenie. W odpowiedzi wystawiła mi język.

John cały czas rozmawiał z Kepą zapominając o bożym świecie, a ja nerwowo przebierałam nogami. Niech już skończą! Toni spojrzawszy na męża zrobiła ostentacyjną minę, ale zbył ją machnięciem ręki.

– Wszyscy piłkarze zawsze są mile widziani u nas w domu, więc jeśli kiedyś miałbyś ochotę wpaść to serdecznie zapraszam – usłyszawszy Johna myślałam, że się przesłyszałam. Zaskoczona uchyliłam usta, a bratowa stłumiła śmiech nagłym napadem kaszlu.

– Jasne... Dziękuję, kiedyś na pewno skorzystam – oznajmił niemrawo Kepa.

– Wspaniale! Wszyscy będą zadowoleni – John ucieszył się, jak małe dziecko spoglądając na nas.

– Rosaline... A raczej jej szyja najbardziej – mruknęła Toni szturchając mnie w bok.

– Toni! – syknęłam.

– Co tam szepczecie? – zainteresował się John.

– Babskie sprawy! – odpowiedziała mu, po czym pożegnała się z Hiszpanem. Za jej przykładem poszedł również John i nim się zorientowałam zostałam z nim sam na sam.

– Miło było cię zobaczyć – zwrócił się do mnie Kepa. – I jeszcze raz przepraszam cię za tę sytuację z Andreą... Ogarnę to w najbliższym czasie, obiecuję – Zapewnił. Zmarszczyłam brwi nie wiedząc, o co mu chodzi. – A teraz muszę już lecieć, zanim trener urwie mi głowę – Spojrzał w stronę samochodu Johna, po czym szybko pocałował mnie w policzek. – Do zobaczenia w przyszłą sobotę na Stamford! – Pomachał mi, po czym wskoczył do autokaru. Wsiadłam do samochodu ignorując oczywiste spojrzenia bratowej i zapatrzyłam się w szybę.

– Bardzo fajny gość z tego Kepy... – oznajmił John wjeżdżając na ulicę.

– O tak, bardzo fajny – potwierdziła Toni, a ja niezauważalnie dla nikogo pokazałam jej środkowy palec. Zaśmiała się głośno nie mówiąc już nic więcej. Kepa zostawił mnie z jeszcze większym mętlikiem w głowie. Co ogarnie w najbliższym czasie? Swój związek? Andreę? Nie wiedziałam, co myśleć o tym wszystkim. Dziękowałam jedynie, że dziś nie zauważyłam jej przy nim. Tego widoku po tym, co mi mówiła chyba bym nie zniosła. Westchnęłam zrezygnowana obserwując Londyn nocą i myśląc o tym, jak Kepa chce to wszystko rozwiązać...

***

Witam! 

Jak widzicie, jednak pojawiło się spotkanie głównych bohaterów... I Johna :D Dobrze, że w porę, inteligentnie ogarnęłam, gdzie zostanie rozegrany ten mecz haha :D

Emocji w kolejnych rozdziałach na pewno nie zabraknie! :) 

(To nie jęk na bramkę Saula, to jęk na przegraną Anglików :D)

(Jak Rosaline mogła nie stracić dla niego głowy? ^^)

Pozdrawiam ;*