Dziewiąty

Londyn, 04.09.2018 r. 

 Llenando de amor. Wypełniasz mnie miłością. Llenando de amor. Wypełniasz mnie miłością. Llenando de amor. Wypełniasz mnie miłością... Odkąd się obudziłam słowa Kepy nie mogły wyjść z mojej głowy. Czy on takim sposobem próbował mi powiedzieć, że coś do mnie czuje? Czy mógłby się we mnie zakochać będąc w związku z Andreą? Czy naprawdę się we mnie zakochał? Czy tylko wyszeptał te słowa pod wpływem chwili? Nie miałam okazji, żeby go o to zapytać, bo usnęłam w drodze do mieszkania, a kiedy odprowadził mnie pod same drzwi jedynie pocałował mnie na pożegnanie w policzek i podziękował za wszystko. Tylko za co konkretnie? Westchnęłam po raz kolejny wygładzając wstążkę znajdującą się przy bukiecie. Wspólna opieka nad dziećmi przyjaciela była czymś, co na długo zapadnie w mojej pamięci. Kepa był taki kochany, czuły, opiekuńczy... Serce za każdym razem biło mi mocniej, gdy wspominałam wtulonych w niego blondynków. Byłam skończoną kretynką i zakochaną kobietą jednocześnie. W tamtym momencie od razu zaczęłam sobie wyobrażać nasze wspólne życie, naszą wspólną przyszłość, która zapewne nigdy nie nadejdzie. Ale wyobrażanie sobie naszych małych kopii było silniejsze ode mnie... Oczyma wyobraźni widziałam małego chłopczyka ubranego w niebieskie barwy, który uradowany biegałby na murawie za Kepą oraz jego samego stojącego na bramce i rzucającego się w przeciwną stronę, tak aby mały mógł strzelić gola... Widziałam małą dziewczynkę z moimi rudymi włosami i jego oczami, która byłaby jego oczkiem w głowie, której czytałby bajki na dobranoc i czule całował w czółko... Zrezygnowana pokręciłam głową pozbywając się wizji, które nigdy nie nadejdą i skupiłam się na pracy wymieniając wodę w wazonach oraz przycinając łodygi. Wiedziałam, że przez najbliższy czas nie będę go widzieć, poprzez przerwę reprezentacyjną, co napawało mnie smutkiem. Jednocześnie nie mogłam pozbyć się pytania, czy on również będzie tęsknić za mną... Miałam cichą nadzieję, że tak. Reszta dnia w pracy upłynęła mi na rozmowach z klientami, doradzaniu im oraz wysłuchiwaniu opowieści z całego życia. Zmęczona, ale uśmiechnięta wyszłam z kwiaciarni wcześniej upewniając się, że dobrze ją zamknęłam i ruszyłam w drogę powrotną do domu. Nie miałam żadnych konkretnych planów na resztę dnia. Podejrzewałam, że zatracę się w myśleniu o Kepie, co stało się chyba moją rutyną. Pogrążona w zadumie wpadłam z impetem na kobietę idącą z naprzeciwka.

– Najmocniej przepraszam! – powiedziałam szybko. – Mam nadzieję, że nic się pa... – Zaczęłam, ale gdy spostrzegłam z kim się zderzyłam mina lekko mi zmarkotniała. – Andrea... Cześć – Przywitałam się natychmiast przywołując uśmiech na twarz.

– Cześć... Rosaline, dobrze pamiętam? – spytała, na co pokiwałam twierdząco głową. – Nie przepraszaj, nic się nie stało – Odwzajemniła uśmiech spoglądając na mnie niepewnie. Chciałam uciec z tego przeklętego chodnika. – Dasz się zaprosić na kawę? – Wyjąkała szybko spuszczając wzrok. – To znaczy... Kepa zasugerował mi, abym kogoś poznała, skoro nie znam nikogo w Londynie... Na imprezie u Davida stroniłam od waszego towarzystwa, ale chciałabym was poznać, aby nic czuć się tutaj samotna, gdy nie ma Kepy... – Zaczęła wyjaśniać, a ja nerwowo przełknęłam ślinę. Przecież nie stanę się jej przyjaciółką. Nie mogę nią być będąc zakochaną w jej chłopaku...

– Jasne – powiedziałam kończąc jej katusze. Widziałam, że trudno jej to przychodzi. – Znam miłą kawiarnię, więc możemy tam pójść – Oznajmiłam jednocześnie mentalnie bijąc się po głowie. Przecież byłam tam z Kepą!

– Z miłą chęcią – przystała na moją propozycję. W milczeniu udałyśmy się w obrane miejsce. W co ja się znowu wpakowałam?

 Po przekroczeniu progu kawiarni od razu przywołałam w myślach obraz Kepy. Nasze pierwsze spotkanie tutaj, rozmowę, żarty, śmiech... Andrea odnalazła jedyne wolne miejsce przy „naszym” stoliku. Powłócząc nogami usiadłam naprzeciwko niej.

– Jaką kawę polecasz? – zadała pytanie uśmiechając się nieśmiało.

– Latt... Cappuccino – odpowiedziałam w porę gryząc się w język. Latte Macchiato było moje. I Kepy. Boże, ależ ja jestem głupia myśląc teraz o takich szczegółach. Nim się spostrzegłam miałam już przed sobą parującą filiżankę. – Jak ci się podoba w Londynie? – Postanowiłam zachęcić ją do rozmowy.

– Przez swoją głupotę na razie niczego nie zwiedziłam – powiedziała cicho, a ja domyśliłam się, że chodzi o jej nagły wyjazd do Hiszpanii. – Ale muszę to zmienić... W końcu to stolica Anglii, muszą ją poznać, skoro już tu mieszkam – Zaśmiała się nerwowo obejmując filiżankę dłońmi.

– Masz rację – potwierdziłam. – Grzech nie skorzystać z takiej okazji! – Uśmiechnęłam się do niej, co odwzajemniła, a mnie w tym momencie uderzył kontrast pomiędzy nami. Niewątpliwie była piękną kobietą, o pięknych, gęstych czarnych włosach oraz wesołym spojrzeniu. Przecież będąc z nią Kepa nie mógł zainteresować się mną...

– Muszę... I również chcę nawiązać nowe znajomości, bo oprócz Kepy nie mam nikogo... – zagryzła dolną wargę. – Nie zdziwiłabym się, gdyby żadna z was mnie nie polubiła, nie byłam duszą towarzystwa, wtedy u Davida... A przecież muszę poznać inne partnerki piłkarzy... – Mówiła otwierając się przede mną. – Przepraszam, przez to wszystko wyleciało mi z głowy, że ty jesteś siostrą, a nie... – Zaczęła się plątać.

– Nic się nie dzieje – zapewniłam ją. – Zresztą, mam zakaz spotykania się z którymkolwiek z nich, więc... – Andrea zaczęła się śmiać, a ja poczułam się okropnie. Jasne, mam zakaz spotykania się, ale zakochiwania się w zajętych facetach to już nie...

– Mogę ci zaufać, Rosaline? – spytała w pewnym momencie, a ja machinalnie pokiwałam głową. – Źle się ostatnio dzieje w moim związku... Z mojej winy – Westchnęła. Wiedziałam o tym, ale nie mogłam się zdradzić ze swoją wiedzą. – Byłam niesprawiedliwa w stosunku do Kepy, przeprowadziłam się z nim tutaj, wiedząc z czym to się wiąże, a jednak nie okazałam mu należytego wsparcia. Prowokowałam kłótnie, byłam nieznośna, aż w końcu zachowując się, jak dzieciak wyjechałam do Hiszpanii informując go, że muszę przemyśleć pewne sprawy. Nawet nie wiem, co chciałam przemyśleć... – Oznajmiła.

– A powiedziałaś mu to wszystko, co mnie przed chwilą?

– Przeprosiłam go, ale to tylko pogorszyło sprawę... Nie zdobyłam się na powiedzenie mu tego, co teraz tobie, bo wstydziłam się i nadal się wstydzę tego, jak go potraktowałam...

– Może powinnaś... – mruknęłam cicho.

– Wiem... Chciałam to zrobić wczoraj, naprawdę chciałam, ale wyszedł podczas kolacji, nawet nie wiem, gdzie, a kiedy wrócił już spałam... Nie zdążyłam się z nim pożegnać przed wylotem na zgrupowanie... – wyznała, a ja poczułam, jak coś przekręca mi się w środku. Wyszedł z mieszkania podczas kolacji, przyjechał do mnie, spędził ze mną czas...

– Kochasz go – wypowiedziałam te słowa zanim moje usta połączyły się z mózgiem. Spojrzała na mnie zaskoczona, ale potwierdziła to.

– Tak, kocham go. Jest najważniejszą osobą w moim życiu. Wiem, że źle zrobiłam, ale mam nadzieję, że wkrótce się pogodzimy... Nasz związek trwa od ładnych paru lat... Planujemy wspólną przyszłość, ślub, oczywiście dzieci... – podjęła temat, a ja mrugnęłam szybko, aby pozbyć się napływających łez. Oczywiście, że planują wspólną przyszłość. Oczywiście, że chcą stać się rodziną. Przecież się kochają. W każdym związku zdarzają się kłótnie, ale niedługo zostają zapomniane. W ich związku nie było dla mnie miejsca, wiedziałam to od początku. Mimo tego zakochałam się w Kepie. Ale do cholery musiałam zwalczyć w sobie to uczucie, bo nie doprowadzi mnie do niczego dobrego... Nie mogę pchać się między nich, nie mogę. Mimo tego, co stało się między nami, mimo tego, że wyznaliśmy sobie, że nie jesteśmy dla siebie obojętni, mimo tego, że zaledwie wczoraj szeptał mi do ucha słowa piosenki o miłości...

– To zrozumiałe – powiedziałam z trudem przełykając ślinę. Po dokończeniu kawy wyszłyśmy na świeże powietrze, co przyjęłam z ulgą. Chwilę wcześniej czułam się tak, jakbym dusiła się w tym przytulnym pomieszczeniu...

– Dziękuję ci, Rosaline. Za spotkanie, za rozmowę, za wysłuchanie mnie. To wiele dla mnie znaczy i obiecuję poprawić swoje zachowanie – rzekła uśmiechając się.

– Nie ma sprawy – wymruczałam. Andrea objęła mnie na pożegnanie, co odwzajemniłam, po czym każda z nas poszła w swoją stronę. Miałam totalny mętlik w głowie. I totalnie nie wiedziałam, co mam z nim zrobić.

Madryt, 04.09.2018 r. 

 – Cześć, kochanie! – usłyszałem wesoły głos Andreii, gdy tylko odebrałem telefon.

– Cześć... Kochanie – powiedziałem z lekkim wahaniem. Boże, ale ja jestem beznadziejny. Jeszcze wczoraj zacząłem się zastanawiać, czy aby nie jestem zakochany w Rosaline, a teraz … – Co u ciebie? – Spytałem.

– Wszystko w porządku. Żałuję, że się dziś rano normalnie nie pożegnaliśmy – powiedziała.

– Tak, ja tak samo, ale spałaś, więc nie chciałem cię budzić – wyjaśniłem. Ja nie mogłem spać całą noc. Zamiast tego rozmyślałem o Rosaline. – Jak ci minął dzień? Myślałem, że zacznie narzekać, że jest sama, że nie ma co robić, ale zaskoczyła mnie mówiąc, że spotkała się z kobietą, która zaprząta moje myśli. – Słucham? Spotkałaś się z Rosaline?

– Tak... – odparła. – Jest bardzo sympatyczna i miła! – Powiedziała rzecz oczywistą, po czym zaczęła zdawać mi relację z przebiegu spotkania. Jak Rosaline to zniosła? Dlaczego w ogóle się nad tym zastanawiam? Kiedy Andrea doszła do momentu, w którym zwierzała się dziewczynie poczułem, jak wzbiera się we mnie nieuzasadniona niczym złość.

– Andrea... Tak na dobrą sprawę rozmawiałaś z nią pierwszy raz i od razu musiałaś zacząć się jej zwierzać z naszych problemów? – napadłem na nią. – Co jeszcze jej powiedziałaś?

– Kepa, daj spokój, nie złość się... Przecież nic takiego się nie stało! – odpowiedziała. – Tak sobie gadałyśmy, mówiłam jej o tym, że planujemy wspólną przyszłość... – Westchnęła, a ja zacisnąłem pięści. Dziękowałem Bogu, że nie widzi mnie w tej chwili.

– Dlaczego?

– Kepa, o co ci chodzi? Narzekasz, gdy nie nawiązuję znajomości, narzekasz, gdy próbuję je nawiązać... Co z tobą? – zapytała, a ja poczułem się, jak dupek.

– Masz rację, przepraszam – mruknąłem skruszony. – Cieszę się, że miło spędziłaś ten dzień – Powiedziałem.

– Ja tak samo.

– Andrea, przepraszam, ale muszę już kończyć...

– Dobrze. Kocham cię, Kepa – powiedziała nie rozłączając się.

– Ja ciebie też kocham, Andrea – potwierdziłem z pełnym przekonaniem, po czym zakończyłem nasze połączenie. Tak, kocham ją... Chyba. Odkąd w moim życiu pojawiła się Rosaline, płomiennoruda kwiaciarka niczego już nie byłem pewien. A w szczególności życia, które prowadziłem zaledwie miesiąc temu... 

***

Witam! 

Dzisiaj bez spotkania głównych bohaterów i w następnym chyba też go nie będzie, co jest związane z przerwą reprezentacyjną :) Ale plan obmyślony jest, więc nie pozostaje mi nic innego, jak tylko pisać :D

Rosaline nie spotkała Kepy, za to Andreę, która skutecznie namieszała jej w głowie... A co z tego wyniknie... Cóż, odpowiedź już niedługo! :D

Pozdrawiam ;*