Ósmy

Londyn, 03.09.2018 r. 

 Po odwiezieniu Rosaline jeszcze przez długi czas jeździłem wkoło zwiedzając okolicę. Odwlekałem powrót do mieszkania i byłem tego świadom. Andrea nadal zachowywała się tak, jakby nic się nie stało, a ja nie wiedziałem, czy chcę poruszać z nią ten temat, czy nie. Zdecydowanie nie chciałem kolejnej kłótni, ale z drugiej strony nie mogłem udawać, że jej nagły wyjazd nie miał miejsca. Kiedy wszedłem do mieszkania czekała na mnie w korytarzu.

– Cześć – objęła mnie na powitanie i pocałowała w usta. Odwzajemniłem pocałunek uciekając myślami do namiętnych chwil spędzonych z Rosaline. Natychmiast się otrząsnąłem. – Zrobiłam kolację – Oznajmiła.

– To fajnie – powiedziałem.

– Kepa... – westchnęła bezradnie. – Dlaczego jesteś dla mnie taki oschły? – Spytała przechodząc do jadalni. Podążyłem za nią spostrzegając nakryty stół.

– A jak myślisz? – mruknąłem wracając do kuchni, by umyć ręce. – Wyjeżdżasz, jak gdyby nigdy nic, potem wracasz, jak gdyby nigdy nic i zachowujesz się tak, jakby tamta kłótnia w ogóle nie miała miejsca – Rzekłem siadając do stołu. Usiadła naprzeciwko patrząc na mnie niepewnie.

– Przepraszam, że wyjechałam zostawiając ci tylko tę karteczkę z wyjaśnieniem... Przepraszam, że zadzwoniłam tylko raz, i że wróciłam, wcześniej cię o tym nie powiadamiając, ale chciałam ci zrobić niespodziankę – zaczęła się tłumaczyć. – Dlatego zabolało mnie, gdy wolałeś iść na spotkanie z Davidem, a nie zostać w domu... Ze mną – Dokończyła, a ja poczułem, jak wzbiera się we mnie wściekłość.

– Ciebie to zabolało?! – rzuciłem sztućce trzymane w dłoni na stół. – A myślisz, że mnie nie zabolało to, co zrobiłaś? Obwiniałaś mnie o przeprowadzkę tutaj, o to, że nie masz znajomych, oczekując, że zrezygnuję dla ciebie z meczu... – Zacząłem mówić podniesionym głosem. – Zostawiłaś mi tylko cholerną karteczkę z wiadomością, że wyjeżdżasz, żeby przemyśleć sobie wszystko. A dokładnie, co? Nasz związek?! – Krzyknąłem tracąc nad sobą panowanie.

– Jesteś nie do zniesienia! – fuknęła wstając od stołu. – Przeprosiłam cię za to!

– Nie odpowiedziałaś na moje pytanie... Wyjechałaś, żeby przemyśleć nasz związek?

– Nie... To nieprawda! – zaprzeczyła szybko. Zbyt szybko.

– Świetnie – zironizowałem. – Wychodzę, nie wiem, kiedy wrócę – Powiedziałem w biegu chwytając kluczyki do samochodu.

– Dlaczego?!

– Muszę przemyśleć kilka spraw – oznajmiłem dobitnie patrząc jej w oczy. Wyszedłem trzaskając drzwiami. Boże, jaka ona jest nieznośna! Wchodząc do samochodu wysłałem Davidowi wiadomość z prośbą o adres zamieszkania Edena. Musiałem zobaczyć się z Rosaline. Musiałem.

 – Samy, pora spać! – krzyknęłam w stronę najmłodszej, trzyletniej latorośli Edena i Natachy. Za dnia był aniołkiem tak samo, jak jego dwaj starsi bracia, ale kiedy nadchodziła godzina oznaczająca pójście do spania budził się w nim diabełek tak samo, jak w jego braciach.

– Nie chcę spać! – powiedział buntowniczo trzylatek i wybiegł do ogrodu dołączając do pięcioletniego Leo i ośmioletniego Yannisa. – Chcę się bawić!

– Bawić, bawić, bawić! – powtórzył Leo. – Ciociu Rosie, chcemy się bawić!

– Już się bawiliśmy! – jęknęłam załamując ręce. – Teraz czas do łóżek!

– W łóżku nie można się bawić! – mruknął Yannis. Myślałam, że chociaż w nim będę mieć wsparcie, ale gdzie tam.

– Hej, łobuziaki! – zawołałam. – Kochacie mnie, prawda? – Spytałam konspiracyjnie.

– Kochamy! – wrzasnęli wspólnie, na co zaśmiałam się głośno.

– A będziecie kochać mnie jeszcze bardziej, kiedy przed snem zjemy lody? – popatrzyłam na nich wyczekująco, a kiedy spostrzegłam pojawiające się na ich twarzyczkach uśmiechy wiedziałam, że wygrałam.

– Tak!!!

– W takim razie zapraszam do domu! – przepuściłam ich w drzwiach, po czym zamknęłam drzwi prowadzące do ogrodu. W tym samym momencie niespodziewanie rozległ się dzwonek oznaczający przybycie niezapowiedzianego gościa.

– Otworzę! – krzyknął Yannis, nim zdążyłam zareagować. Pognałam za nim w akompaniamencie szalonych pisków pozostałej dwójki. – Cześć – Powiedział rezolutnie do kogoś znajdującego się w przedpokoju. Zabiją mnie, zabiją mnie!

– Yannis! – łapiąc się za serce dołączyłam do niego i stanęłam oko w oko z... Kepą. – Cześć – Przywitałam się zaskoczona. – Co ty tu robisz?

– Chciałem się z tobą zobaczyć – mruknął. – I osobiście poznać synków Edena – Uśmiechnął się szeroko do Yannisa oraz do dwóch blondynków, którzy zwabieni ciekawością przybiegli do nas. – Jestem Kepa – Przedstawił się. – I jestem nowym kolegą waszego taty z drużyny – Wyjaśnił, a ja parsknęłam śmiechem, kiedy chłopcy rzucili się na niego piszcząc wesoło.

– Czyli jesteś naszym nowym wujkiem! – stwierdził Leo patrząc na swoich braci. – Pobawisz się z nami? – Spytał błagalnie, a pozostali poszli za jego przykładem.

– Wielkie dzięki! – prychnęłam.

– Ale najpierw zjemy lody! –oznajmił Samy i po uprzednim złapaniu nas za ręce poprowadził naszą dwójkę do kuchni. Spojrzałam na Kepę w tym samym momencie, co on na mnie. Uśmiechnęliśmy się do siebie mrugając porozumiewawczo.

 Po zjedzeniu lodów chłopcy wyciągnęli Kepę do ogrodu, żeby pokopać piłkę. Kiedy stojąc na bramce specjalnie rzucał się w inną stronę, aby mogli swobodnie strzelać gole uśmiechałam się ciepło i próbowałam uspokoić myśli szalejące w mojej głowie. Nic nie poradzę na to, że taki widok dość mocno chwytał mnie za serce. Gdy cała czwórka zgodnie stwierdziła, że ma już dość nadeszła pora kąpieli, która zawsze przyprawiała mnie o ból głowy. Jednak dzisiejszego wieczora poszło niespodziewanie szybko. Podejrzewałam, że to za sprawą Kepy. Kiedy weszłam do pokoju Yannisa ogarnęło mnie zdumienie. Arrizabalaga zbudował bazę! Uśmiechnęłam się do niego szeroko, co natychmiast odwzajemnił. Chłopcy rzucili się na niego z piskiem. Weszliśmy pod koce zapalając lampki, co nadało jedyny i niepowtarzalny klimat tej chwili. Samy i Leo wtulili się w Kepę, a ja przygarnęłam do siebie Yannisa i, jak to już było w naszym zwyczaju zaczęłam czytać im bajkę na dobranoc. Hiszpan spoglądał na mnie z nieodgadnionym błyskiem w oku. Odwzajemniając jego spojrzenie poczułam, jak ogarnia mnie ciepło. Ta chwila, ten moment był taki magiczny, taki rodzinny... Nim się spostrzegłam Samy i Leo zasnęli wtuleni w bramkarza, a Yannis spał oparty na moim ramieniu. Kepa delikatnie wyswobodził się z uścisku blondasków, natomiast ja ostrożnie ułożyłam najstarszego z chłopców. Uśmiechnięci patrzyliśmy na ich śpiące buźki, po czym zgasiliśmy światło. Stąpając na palcach opuściliśmy królestwo Yannisa udając się do salonu, żeby swobodnie porozmawiać.

 Obserwując Rosaline, która ze szczerym uśmiechem zajmowała się dziećmi Edena, patrząc na ich wspólne wygłupy, słuchając jej melodyjnego głosu podczas czytania bajki niewątpliwie coś drgnęło w moim sercu. Była taka swobodna w tym wszystkim, co robiła, co mówiła, w tym, jak się zachowywała... Była kompletnym przeciwieństwem mojej dziewczyny.

– Wymęczyli cię, prawda? – spytała siadając obok mnie na kanapie.

– Trochę – potwierdziłem. – Ale ciebie zapewne bardziej – Dodałem przyglądając się jej twarzy, jej błyszczącym oczom...

– Tylko troszeczkę – zaśmiała się. – Mam wprawę, mogę tak chyba powiedzieć... Zajmowałam się dziećmi brata, a niektórzy piłkarze, w tym Eden i Azpi niekiedy proszą mnie o pomoc, więc... Jeśli kiedyś będę miała swoje, to powiedzmy, że będę przygotowana – Powiedziała.

– Jasne i wtedy to ty będziesz ich prosić o pomoc – parsknąłem.

– Kto wie, kto wie... Zemszczę się! – oznajmiła z powagą, jednak chwilę później roześmiała się głośno. – Mogę ci zadać pytanie?

– Słucham?

– Dlaczego... Dlaczego jesteś tutaj ze mną, a nie w swoim mieszkaniu z Andreą? – wyjąkała nieśmiało.

– Nie wiem, Rosaline... Znowu się pokłóciliśmy i jedyne o czym marzyłem w tamtym momencie to o tym, żeby się z tobą zobaczyć i porozmawiać – oznajmiłem zgodnie z prawdą, na co jedynie pokiwała głową. Po chwili włączyła telewizor przełączając na kanał muzyczny, co przyjąłem z uśmiechem. Chwila relaksu z nią... Otrząsnąłem się z własnych myśli spostrzegając, jak nuci pod nosem jedną z piosenek. – Niech zgadnę... Pewnie to twoja ulubiona? – Spytałem.

– Oczywiście – potwierdziła natychmiast. – Jest... Po prostu jest taka piękna, że nie da się jej nie kochać – Szepnęła oczarowana, a ja nie wiele myśląc wstałem i wyciągnąłem dłoń prosząc ją do tańca.

– Spokojnie, sam nie umiem tańczyć – powiedziałem szybko widząc jej przerażoną minę. – Jestem przecież stworzony do bycia bramkarzem... – Zaśmiałem się.

– A ja do bycia nianią – mruknęła pod nosem, kiedy objąłem ją w talii. Oparła głowę na moim ramieniu, a ja bez przeszkód mogłem napawać się zapachem jej cytrynowego szamponu do włosów oraz jej zapachem... Wolno kołysaliśmy się w rytm melodii, a ja nie mogłem powstrzymać uśmiechu cisnącego mi się na usta oraz myśli, które w tym momencie zawładnęły moim umysłem. Objąłem ją mocniej, jakby była mi dana tylko ta jedna chwila, aby to uczynić. Chyba zacząłem się w niej...

– Llenando de amor* – szepnąłem jej do ucha. Spojrzała na mnie zdezorientowana nie wiedząc, co powiedzieć, a kiedy już otwierała usta, by mi odpowiedzieć usłyszeliśmy podjeżdżający samochód. Rosaline szybko wyłączyła telewizor, a chwilę później do domu wparowali uśmiechnięci państwo Hazard.

– Już jesteśmy! – oznajmił Eden. – Dziękujemy ci za pomoc, Rosaline! – Obwieścił rozglądając się po pomieszczeniu. – O... Kepa, a co ty tutaj robisz? – Spytał przyglądając się nam podejrzliwie.

– Wpadłem porozmawiać z Rosaline... To chyba nie problem... – zacząłem się tłumaczyć, a żona Edena parsknęła śmiechem.

– Oczywiście, że nie! – potwierdziła. – Eden, nie patrz tak na nich! – Skarciła męża, po czym mocno objęła Rose dziękując jej za opiekę nad dziećmi. Mnie też uściskała, co było bardzo miłe.

– Każdy mój kolega jest tutaj mile widziany – powiedział Belg. – Ale chyba nie pracowaliście tutaj nad własnymi dziećmi, co?

– Eden! – pisnęła Rosaline uderzając go w głowę. – Jesteś nienormalny!

– Ja tylko o was dbam! – rzucił na swoją obronę. – Wiewiórko, wiesz przecież, że John nie powstrzyma się przed niczym...

– Hazard, skończ! – zgrzytnęła zębami ze złości. – I nie nazywaj mnie Wiewiórką!

– Dobrze, już dobrze – podniósł ręce do góry w geście kapitulacji. – Jeszcze raz dziękujemy wam za opiekę nad tymi diabłami.

– Nie masz za co, ale możesz przestać się tak wydzierać, bo śpią – Powiedziała Rosaline. – Inaczej cała nasza praca pójdzie na marne! Eden pokiwał głową, po czym pożegnał nas i udał się na górę osobiście sprawdzić, w jakim stanie znajdują się jego dzieci. Parsknąłem śmiechem, co udzieliło się również jego żonie i Rosaline.

– Dacie wiarę, że pamiętał o rocznicy naszej pierwszej randki? – rozmarzyła się Natacha. – Kocham go jeszcze bardziej!

– A to można tak? – zapytała Rose unosząc brew ku górze. Natacha trzepnęła ją żartobliwie w ramię, po czym odprowadzając nas do drzwi jeszcze raz nam podziękowała uśmiechając się serdecznie. Wyszliśmy na dwór delektując się ciszą oraz wieczorną aurą. Zaproponowałem Rosaline podwózkę, na co przystała z ochotą. W drodze powrotnej niewiele rozmawialiśmy. Czy ja przed pojawieniem się Edena i Natachy przyznałem się w myślach, że zaczynam się w niej zakochiwać? A ten moment, w którym wyszeptałem jej do ucha fragment piosenki? Dobry Boże! Pokręciłem głową spostrzegając, że dziewczyna zasnęła. Delikatnie odgarnąłem jej włosy z twarzy. Próbowałem walczyć z tym dziwnym uczuciem, które pojawiało się, gdy tylko znajdowałem się blisko niej. Czy naprawdę mogłem się w niej zakochać...? 

***

Witam!

* "Wypełniasz mnie miłością" ;) 

Chyba jest to jeden z moich ulubionych rozdziałów :) Mam nadzieję, że Wam również się podoba :) 

Wiecie, co Wam powiem? :D Trafiłam wynik meczu haha :D I do tego drugiego gola zdobył Eden... Może jednak to improwizowanie wyjdzie na dobre ^^ :D

Hazardziątka <3 

I tata roku, czyli Eden ;) 

Pozdrawiam ;*