Piętnasty

Londyn, 02.10.2018 r.

 Zaparkowałam swoje srebrne BMW przed siedzibą Cobham i cierpliwie czekałam, aż trening piłkarzy dobiegnie końca. David miał do mnie sprawę, ale skontaktowanie się z nim wczoraj graniczyło z cudem, więc postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce. Kiedy spostrzegłam wychodzących piłkarzy wyskoczyłam z samochodu klnąc na typową październikową, angielską pogodę.

– Luiz! – zawołałam, gdy spostrzegłam na horyzoncie jego bujną czuprynę.

– Cześć, Wiewiórko – przywitał się ze mną buziakiem w policzek. – Przyjechałaś do Kepy? – Spytał unosząc jedną brew ku górze.

– Co? – wyjąkałam zaskoczona. – Do Kepy?

– Och, nie udawaj przede mną! A, właśnie… Miałem ci przekazać, żebyś spiłowała paznokcie – zaśmiał się głośno widząc moją zdezorientowaną minę. Dusząc się ze śmiechu wyjaśnił mi wszystko, a ja zarumieniłam się po same cebulki włosów.

– Boże, co za wstyd – jęknęłam.

– Daj spokój, my mieliśmy ubaw – powiedział z pełnym przekonaniem. – Nie martw się, nikt cię nie podejrzewa!

– Ugh, Luiz!

– Jesteście razem?

– Jesteśmy – potwierdziłam nie mogąc ukryć szerokiego uśmiechu na twarzy. – Ale nikt oprócz Toni i Christine o tym nie wie, więc… Utrzymaj to jeszcze przez jakiś czas w tajemnicy, dobrze? – Poprosiłam go.

– Jasne – odrzekł przytulając mnie mocno. – Gratulacje! Ach, maleństwo… Kiedy ty tak wyrosłaś?

– Dziękuję! Ale te gadki zachowaj dla Johna! – trąciłam go w ramię. – Wczoraj przez dzień nie mogłam się z tobą skontaktować, a później byłam na randce z Kepą, a chciałam ustalić z tobą kwestię bukietu dla Bruny… – Zaczęłam kątem oka spostrzegając zbliżającego się Kepę.

– Och, zdaję się na ciebie! Obgadamy szczegóły jutro, dobra?

– To po co przyjeżdżałam aż tutaj?! – załamałam ręce. – Goń się, Luiz.

– Przyjechałaś do Kepy – uśmiechnął się szeroko, po czym pożegnał się ze mną i wsiadł do samochodu. Doprawdy tacy przyjaciele, jak on to prawdziwy skarb!

– Cześć – przywitał się ze mną bramkarz rozglądając się na boki. Skradł mi delikatnego całusa w policzek, co przyjęłam uśmiechem.

– Cześć – odpowiedziałam. – Jak trening? – Spytałam. Wdaliśmy się w krótką wymianę zdań żegnając się z ostatnimi piłkarzami. Po kilku chwilach na parkingu nie było nikogo oprócz nas.

– Masz jakieś plany na dziś, prawda?

– Tak, właśnie mam jechać do Franka i Christine, żeby poznać i zobaczyć ich malutką… Miałam się zabrać z Johnem i Toni, ale już pojechali – wyjaśniłam. – Mam nadzieję, że nie jesteś zły.

– Zwariowałaś? – zaśmiał się. – Odbijemy sobie jutro – Puścił mi oczko. Pożegnaliśmy się, a ja wsiadłam do samochodu próbując go odpalić, jednak moje próby na nic się zdały. Kilka razy uderzyłam dłońmi o kierownicę wzdychając ciężko. Usłyszałam delikatne pukanie w szybę. – Coś się stało? – Zapytał Arrizabalaga szczerząc się szeroko.

– Nie chce zapalić! – jęknęłam wychodząc. Kepa zadzwonił do mechanika, który zjawił się po kilkudziesięciu minutach. Ocenił sytuację, powiedział, że zajmie się tym najszybciej, jak się da, po czym odjechał wraz z moim cackiem. – Jak się teraz dostanę do Derby?

– Jeśli chcesz… Mogę cię zawieźć – zaproponował niepewnie.

– Naprawdę? Och, kochanie ratujesz mi życie! – pisnęłam i podziękowałam mu czułym pocałunkiem.

Derby, 02.10.2018 r.

 Droga do domu Franka i Christine minęła nam w przyjemnej atmosferze. Jednak, gdy zbliżaliśmy się do celu zauważyłam, że Kepa robi się coraz bardziej zdenerwowany. Ścisnęłam delikatnie jego dłoń chcąc dodać mu otuchy. Uśmiechnął się nieznacznie parkując samochód. Jeśli teraz denerwował się tak bardzo, to bałam się pomyśleć, co będzie, kiedy powiem o nas Johnowi…

– Wszystko będzie dobrze – zapewniłam go wychodząc na świeże powietrze. Przytaknął i ruszył za mną. Z głośno bijącym sercem nacisnęłam dzwonek do drzwi, które natychmiast otworzyły starsze córki Franka. – Cześć! – Przywitałam je mocnym uściskiem, który odwzajemniły równie mocno. Kepa uczynił to samo, uprzednio się przedstawiając. Weszłam do środka witając się z bratem, bratową i bliźniakami.

– O, Kepa jak miło cię widzieć! – zawołał John ściskając jego dłoń. Toni mrugnęła do mnie zza ramienia męża. Wytknęłam jej język udając się do salonu, w którym zastałam świeżo upieczonych rodziców z malutką Patricią w ramionach Christine. Pisnęłam oczarowana tym widokiem i podeszłam bliżej.

– Cześć wam! Jeszcze raz bardzo wam gratuluję – powiedziałam szeptem.

– Dziękujemy, Rosie – odparł Frank uśmiechając się szeroko. Christine uczyniła to samo. – Och, kogo my tu mamy! – Krzyknął widząc Kepę.

– Cześć… Miło mi was w końcu poznać – oznajmił speszony całą tą sytuacją. – I serdecznie wam gratuluję!

– Dziękujemy! Nie bądź taki spięty! – Christine uśmiechnęła się do niego promiennie.

– Nie chcę wam przeszkadzać… W końcu panuje tutaj taka rodzinna atmosfera… – zaczął szukając u mnie wsparcia.

– Och, ty już prawie należysz do tej rodziny – mruknęła Toni, tak że tylko ja i Christine ją usłyszałyśmy. Pani Lampard zaśmiała się głośno, a ja posłałam jej miażdżące spojrzenie.

– Odwiozłem Rosaline, bo samochód jej się zepsuł… – wytłumaczył.

– W takim razie dziękuję, że odpowiednio zająłeś się moją siostrą – wtrącił swoje trzy grosze John, a Toni nie wytrzymała. Parsknęła głośnym śmiechem mierząc mnie rozbawionym wzrokiem. John nie wiedząc, o co chodzi swojej żonie machnął ręką na jej reakcję, po czym zgarnął Franka i Kepę na rozmowę. Dodałam bramkarzowi otuchy swoim spojrzeniem, a sama zostałam z Christine i bratową. Dzieci udały się do ogrodu, aby pokopać piłkę, a my, jak zaczarowane wpatrywałyśmy się w śpiące maleństwo.

 Po upływie paru godzin, które spędziłem z Johnem, Frankiem i ich dziećmi udałem się na poszukiwania Rosaline. Odnalazłem ją w salonie, gdzie siedziała na kanapie trzymając w ramionach córeczkę przyjaciół. Z szerokim uśmiechem obserwowałem, jak pewnie ją trzyma, jak całuje jej mały nosek i delikatnie chwyta jej malutkie paluszki. Dotarło do mnie, po raz kolejny zresztą, że będzie wspaniałą mamą. Wiedziałem to od momentu, w którym zajmowaliśmy się dziećmi Edena. Jednak teraz widząc ją z niemowlęciem w ramionach poczułem, że to właśnie z nią chcę dzielić plany i marzenia do końca mojego życia. Chciałem stworzyć z nią rodzinę, być jej mężem, przykładnym ojcem… Pragnąłem takiego widoku dla nas. Pragnąłem widzieć ją tak czule obejmującą nasze dzieci… Oczyma wyobraźni widziałem nasze małe kopie. Uroczą rudą dziewczynkę i chłopca o moich oczach, którzy biegaliby po murawie w strojach z moim nazwiskiem… Chciałem tego wszystkiego tylko z Rosaline i byłem tego pewien w stu procentach. Kochałem ją do szaleństwa i po tysiąckroć dziękowałem, że dzięki niej na nowo poznałem to uczucie. Otworzyła mi oczy i dała mi siebie.

– Rose ma smykałkę do opieki nad dziećmi – nagle obok siebie usłyszałem głos Johna, który przypatrywał mi się z zainteresowaniem. – Pomagała nam z bliźniakami, a teraz od czasu do czasu robi za niańkę, gdy któryś piłkarz ją o to poprosi – Powiedział.

– Mówiła mi o tym – zaśmiałem się nerwowo. – Widać, że kocha dzieci – Stwierdziłem fakt oczywisty mimowolnie unosząc kąciki ust ku górze.

– Mam nadzieję, że pewnego dnia spotka na swojej drodze mężczyznę, dzięki któremu będzie mogła stworzyć rodzinę, o jakiej marzy… – westchnął klepiąc mnie po ramieniu, po czym zostawił mnie samego ze swoimi myślami. Po kilku chwilach podszedłem do Rose i usiadłem obok. Mała spojrzała na mnie zaciekawiona, a ja zacząłem łaskotać ją po brzuszku, za co nagrodziła mnie bezzębnym uśmiechem.

– Polubiła cię – szepnęła Rosaline.

– Nie tak, jak ciebie – powiedziałem obejmując ją ramieniem. Siedzieliśmy wtuleni w siebie wpatrując się w tę malutką istotkę, która skradła wszystkim serca. – Kocham cię, Rosaline Terry – Oznajmiłem patrząc na nią z błyszczącymi iskierkami w oczach.

– A ja kocham ciebie, Kepa – odparła z przekonaniem przysuwając się bliżej. Wszystkie inne słowa w takiej chwili były zbędne...

***

Witam!

Jak widzicie sielanka trwa w najlepsze :) Ale niech się cieszą, póki mogą haha :D

Kolejny za tydzień, w środę :) 

Dziś mecz Niebieskich z Liverpoolem... Mam nadzieję, że będzie wygrany :D 

(Broń tak dziś, panie Kepa :D

Edit: No i nie będzie tak bronił, bo nie gra :()

Pozdrawiam ;*