Siedemnasty

Londyn, Cobham Training Centre, 04.10.2018 r.

 Spóźniony o dobre kilkadziesiąt minut wpadłem do ośrodka treningowego, w którym trener miał nam do przekazania ostatnie wskazówki, co do dzisiejszego meczu. Wiedziałem, że nie uniknę reprymendy, ale cóż mogłem poradzić na to, że Rosaline nie chciała wypuścić mnie z łóżka? Udałem się wprost na boisko, gdzie zastałem milczących, jak groby kolegów oraz Maurizio krążącego nad nimi niczym kat. Przełknąłem ślinę chcąc niepostrzeżenie wmieszać się w tłum, ale tym razem szczęście nie było po mojej stronie.

– Arrizabalaga! – warknął, kiedy mnie zobaczył. – Pięćdziesiąt minut spóźnienia! Pięćdziesiąt! – Ostentacyjnie wskazał na swój zegarek. – Zmarnowałeś prawie godzinę, więc… Mów, co masz na swoje usprawiedliwienie!

– Przepraszam – mruknąłem patrząc na niego skruszony. – To się już nigdy więcej nie powtórzy – Powiedziałem z pełnym przekonaniem.

– To chyba oczywiste! – parsknął Włoch. – Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie!

– Miałem wczoraj urodziny i… – zacząłem, ale nie pozwolił mi dokończyć.

– Doskonale zdaję sobie z tego sprawę! Wystarczy spojrzeć na tych tutaj! – wrzasnął pokazując mi skacowanych kolegów. – Pół drużyny! Co wy sobie myśleliście?! Kogo mam dziś wystawić w pierwszym składzie, skoro wy zapewne nie będziecie w stanie utrzymać piłki przy nodze?!

– Będziemy! – odpowiedział Eden zbierając się na odwagę. – Kto tu ma kaca? – Zaśmiał się nerwowo.

– Och, Hazard nie kompromituj się! Kto tu ma kaca? Spójrz na swojego przyjaciela! – ruchem głowy wskazał na Davida całego zielonego na twarzy. – Myślał, że nie widzę, gdy wymiotował na parkingu, a później do kosza!

– Ale dam radę zagrać! – wybełkotał, a ja spojrzałem na niego ze współczuciem.

– Nie będzie cię nawet w kadrze meczowej! – zagrzmiał Sarri. – Nad resztą się zastanowię! A teraz do roboty! – Krzyknął pisząc coś w swoim notesie.

– Nie da się ukryć, nieźle zabalowaliśmy – powiedział Emerson. – Ale Luiz urządził się najbardziej… Aż mi cię szkoda, stary! – Poklepał go po ramieniu.

– Mi was też… – jęknąłem. – Impreza w środku tygodnia, dzień przed meczem chyba nie była najlepszym pomysłem – Przyznałem.

– Daj spokój, było warto! – oznajmił Eden kopiąc piłkę.

– Kepa! – zwrócił się do mnie Maurizio, a ja posłusznie potruchtałem w jego stronę.

– Tak trenerze? – spytałem bojąc się, że nie wystawi mnie dziś w bramce.

– Zaufam ci i postawię dziś na ciebie, ale… – przypatrzył mi się uważnie. – Błagam, zakryj czymś do wieczora te malinki na szyi – Westchnął oddalając się ode mnie. Stęknąłem zażenowany udając się do łazienki. Dlaczego wcześniej ich nie zauważyłem?!

Londyn, Stamford Bridge, 04.10.2018 r.

 Siedziałam na trybunach przypatrując się rozgrzewce piłkarzy. Słyszałam, że trener dał im rano popalić, czemu ani trochę się nie dziwiłam. Jednak połowę winy ze względu na Kepę wzięłam na siebie. Cóż… Rano nie mogłam się powstrzymać i na dłużej zatrzymałam go w łóżku. Dobrze, że Maurizio dał mu szansę! David nie miał tyle szczęścia i markotny siedział rząd niżej. Ale niech lepiej dojdzie do siebie przed niedzielnym meczem i tam udowodni swoją wartość.

– Siostrzyczko, skąd u ciebie taka zmiana? – spytał siedzący obok mnie John, a ja spojrzałam na niego ze zdziwieniem. – Nigdy nie byłaś zwolenniczką zakładania klubowego szalika na mecz – Wyjaśnił, a Toni taktownie zakryła usta dłonią, aby powstrzymać śmiech.

– Ach, szalik! – lekko uderzyłam się w czoło. – Zmieniam nawyki – Uśmiechnęłam się szeroko do brata maskując zdenerwowanie. Przecież nie mogłam mu powiedzieć, że musiałam czymś zakryć ślady, kolejny już raz zostawione przez Kepę na mojej szyi. – Poza tym jest już październik… Robi się coraz zimniej – Tłumaczyłam dalej nie zważając na zaskoczenie malujące się na jego twarzy. – Och, braciszku nie drąż tematu! – Powiedziałam przytulając się do niego. Podziałało, bo odpuścił odwzajemniając uścisk. Paręnaście minut później sędzia obwieścił początek meczu Chelsea z węgierskim zespołem MOL Vidi. Kilku piłkarzy obecnych wczoraj na urodzinach Kepy rozpoczęło spotkanie na ławce rezerwowych. Pierwszy strzał na bramkę z naszej strony padł dopiero w dziewiątej minucie, kiedy to groźny kontratak wyprowadził Pedro oddając przed polem karnym piłkę Willianowi. Brazylijczyk bez problemu zwiódł jednego z obrońców, jednak piłka minęła bramkę obok lewego słupka. Minutę później, świetną indywidualną akcją popisał się Emerson, ale jego uderzenie przeleciało nad poprzeczką. Kolejny groźny strzał Williana zakończył się rzutem rożnym. Jęknęłam spoglądając na Johna, który z zapartym tchem patrzył na to, co dzieje się na boisku. Chelsea miała jeszcze kilka świetnych okazji do objęcia prowadzenia, ale obrońcy węgierskiej drużyny skutecznie im to uniemożliwiali. Przed końcem pierwszej połowy zawodnik gości znalazł się w dogodnej sytuacji, aby pokonać Kepę, lecz jego uderzenie było zbyt słabe, a Hiszpan pewnie złapał piłkę w dłonie. Kiedy piłkarze schodzili do tunelu uśmiechnęłam się do Kepy, co natychmiast odwzajemnił. John podchwycił nasze zachowanie, ale nic nie powiedział, tylko oczywiście opuścił trybuny udając się do szatni.

– Rozumiem, że prezent, jakim obdarzyłaś Kepę okazał się nad wyraz owocny – szepnęła konspiracyjnie Toni unosząc zabawnie brwi ku górze.

– Był zadowolony – wyszczerzyłam się szeroko. – Strasznie mi gorąco w tym szaliku! – Jęknęłam wachlując się dłonią.

– Cóż… Kepa mógł zostawić swoje ślady nieco niżej… – mrugnęła do mnie rozbawiona. – Mógłby wziąć przykład z Johna… – Westchnęła rozmarzona.

– Toni! – pisnęłam oburzona i trąciłam ją w ramię. – Bez takich szczegółów, proszę! – Zawołałam błagalnie, a ona zaśmiała się głośno.

– Dobrze, już dobrze… Może ściągnij choć na chwilę ten szalik, co? – zaproponowała obserwując moje zarumienione policzki.

– Wykluczone! John może nadejść w każdej sekundzie… Wiesz, co wtedy by się działo?

– Och, wiem! Ale… Myszko, zdajesz sobie sprawę, że już niedługo będziesz musiała wyznać mu prawdę? – spytała patrząc na mnie uważnie.

– Wiem… – pokiwałam głową. – Ale liczę na twoje wsparcie!

– Rozumie się samo przez się! Już ja wiem, jak go przekabacić… – oznajmiła, a ja posłałam jej spojrzenie pełne dezaprobaty. Takich szczegółów z życia mojego brata i Toni nie chciałam znać! Bratowa jedynie uśmiechnęła się niewinnie, po czym zaczęła zaśmiewać się z żartów Davida, który jako pierwszy wyłonił się z tunelu. Chwilę później sędzia użył gwizdka, aby rozpocząć drugą połowę spotkania. Już w jej pierwszych minutach groźny strzał na naszą bramkę oddał pomocnik MOL Vidi, ale na całe szczęście Kepa popisał się świetną interwencją ratując wynik. Odetchnęłam z ulgą obserwując jego poczynania. Zdecydowanie był jednym z najlepszych na boisku! Minuty mijały, a Niebiescy nadal nie mogli przedrzeć się przez obronę gości. Zmiany wprowadzone przez trenera dodały trochę świeżości, ale nie zmieniły wyniku. Z ciężko bijącym sercem obserwowałam przeciwnika zmierzającego z piłką do naszej bramki, przy której chwilę później zrobiło się nie małe zamieszanie, a wszystko przez owego piłkarza, który kopnął Kepę w twarz. Kibice zgromadzeni na stadionie wrzasnęli z oburzenia, co w pełni rozumiałam, bo sama wstałam ze swojego miejsca zakrywając twarz dłońmi. To kopnięcie zdecydowanie wyglądało na groźne! Z widocznym napięciem obserwowałam, czy z Hiszpanem wszystko dobrze, a gdy wstał o własnych siłach odetchnęłam i z ulgą opadłam na siedzenie. John spojrzał na mnie zdziwiony i marszczył brwi nie wiedząc, co sądzić o moim poczynaniu, a Toni odwróciła głowę w bok, by ukryć chichot. Niewinnie wzruszyłam ramionami chcąc uspokoić szybko bijące serce. Jeszcze chwila, a sama zdemaskuję się swoim zachowaniem! W końcu, w 69. minucie spotkania piłkę do bramki wpakował Alvaro Morata, za co wszyscy nagrodzili go gromkimi brawami. Wynik 1-0 utrzymał się do końca spotkania, a Chelsea mogła cieszyć się kolejnym zwycięstwem w Lidze Europy.

– Jesteśmy najlepsi! – krzyknęłam wieszając się Johnowi na szyi.

– A ty jesteś świrnięta – powiedział dając mi buziaka w czoło. Uśmiechnęłam się do niego na ten gest, po czym w akompaniamencie kibiców opuściliśmy stadion. Miałam zobaczyć się z Kepą w mieszkaniu, czego już nie mogłam się doczekać. Ach, ta miłość!

Londyn, 05.10.2018 r.

 Po popołudniowym treningu wpadł do mnie Eden chcący omówić sprawę prezentu urodzinowego dla Alvaro. Kompletnie nie miałem pomysłu na nic, ale dobrze się składało, że do tego dnia pozostawało jeszcze dużo czasu.

– A nie może po prostu dostać specjalnego prezentu od swojej żony? – podsunąłem przypominając sobie Rosaline ściągającą z siebie tę niesamowicie seksowną sukienkę.

– Ach, wy Hiszpanie! – oburzył się Belg. – Może sam byś się pochwalił czyjego autorstwa są te malinki na twojej szyi, skoro nie jesteś już z Andreą? – Zapytał, a ja odwróciłem głowę unikając jego spojrzenia. – Nie było tematu! – Powiedział.

– Obiecuję, że niedługo się dowiesz – oznajmiłem kierując się do łazienki.

– Trzymam cię za słowo! – parsknął. – Hej, masz może najnowszą Fifę?! – Krzyknął.

– Jasne! Jest w pokoju! – odpowiedziałem głośno myjąc ręce. Kiedy opuściłem pomieszczenie dobiegł mnie pisk Edena. Cholera jasna! – Eden… – Zacząłem niepewnie wchodząc do sypialni.

– Ty… Ty i Rosaline?! – zapiszczał spoglądając na tapetę mojego laptopa, którą było zdjęcie mojej dziewczyny. – Jak… Co… Jak to w ogóle możliwe?! – Na przemian otwierał i zamykał usta nie dowierzając w to, co widzi.

– Tak… Ja i Rosaline – przyznałem pokonany, bowiem nie było sensu już zaprzeczać.

– To jej robota?! – wskazał dłonią na moją szyję. – A ślady na jej szyi sprzed jakiegoś miesiąca to twoja sprawka?! – Zapytał kręcąc głową.

– Tak… – jęknąłem zażenowany całą tą sytuacją. – Eden…

– Zaraz, zaraz! To z nią uprawiałeś seks w szatni?! – zawył opadając na fotel. Wachlował się dłonią, aby dojść do siebie. – Muszę to ogarnąć… Ty i Rosaline… Moja mała dziewczynka… – Stęknął łapiąc oddech. – John wie?!

– Jeszcze nie… Rosaline zbiera się w sobie, aby powiedzieć mu prawdę, więc miałbym prośbę, abyś niczego nikomu nie wypaplał – poprosiłem spoglądając na niego błagalnie.

– Oczywiście! Kto jeszcze o was wie? – dopytał, a ja wyrecytowałem mu listę z głowy. – Moja żona?! Moja żona, matka trójki moich dzieci?! David, mój przyjaciel, którego trzymałem za włosy, gdy zwracał z siebie alkohol? Co za zdrajcy!

– Eden… Zrozum ich, nie chcieli nam zaszkodzić – mruknąłem.

– Wiem, wiem… Och, Kepa… Gratuluję! – krzyknął wstając i objął mnie po przyjacielsku. – Nie mogłeś lepiej trafić!

– Zdaję sobie z tego sprawę – zaśmiałem się. – I dziękuję! Mam nadzieję, że John będzie tego samego zdania…

– Rosie to jego mała siostrzyczka, a on jest względem niej szalenie nadopiekuńczy, ale… Myślę, że da wam swoje błogosławieństwo! – stwierdził Belg z pełnym przekonaniem.

– Oby – westchnąłem przeczesując włosy. – To, co… Gramy? – Spytałem wskazując na grę w jego dłoniach.

– Jasna sprawa! – oznajmił. – Ma się rozumieć, że piwko chłodzi się w lodówce? Potwierdziłem kiwnięciem głowy, po czym usiadłem na kanapie odpalając sprzęt. O moim związku z Rosaline wiedziało coraz więcej osób i wiedziałem, że zbliża się ten moment, w którym John pozna prawdę. Cholernie się tego bałem, ale zdecydowanie mogłem zapewnić go o swoich uczuciach do Rosie… Bo, do cholery, kochałem ją ponad wszystko.

***

Witam! 

Eden się dowiedział... Teraz czas na Johna! :D 

(Na szczęście z twarzą Kepy wszystko jest tak :D)

(Tapeta Kepy ^^ )

I wiadomość z ostatniej chwili... W dniu dzisiejszym John zakończył swoją bogatą oraz piękną karierę piłkarską, więc z tego miejsca DZIĘKUJĘ mu za wszystko! <3 

Captain. Leader. Legend. 

<3

Pozdrawiam ;*