Trzydziesty piąty

Londyn, 25.08.2020 r.

 Na samą myśl o tym, że Davida mogłoby zabraknąć w Chelsea robiło mi się słabo. Zarząd nie mógł do tego dopuścić! Luiz był związany z klubem od siedmiu lat. Gdyby nie jego dwuletnia przerwa spowodowana grą w Paris Saint-Germain miałby najdłuższy staż w Chelsea. Naprawdę nie wyobrażałam sobie tej drużyny bez niego… Spojrzałam na bawiące się bliźniaki i postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce.

– Czy moje bobasy mają ochotę na spacer? – spytałam nachylając się nad nimi. Zaszczebiotały wesoło, co przyjęłam z wielką radością. Parę minut później wyszłam na świeże powietrze pchając wózek. Jak na Anglię oraz koniec sierpnia pogoda dopisywała, za co skrycie dziękowałam, bo nie miałam ochoty na przejażdżkę samochodem. Wiedziałam od Kepy, że dziś w ośrodku treningowym ma zjawić się Roman, więc zdecydowałam się skorzystać z tej okazji. Droga minęła mi bardzo szybko i przyjemnie. Nim się spostrzegłam stałam już przed siedzibą Cobham rozmyślając nad planem działania, kiedy obok mnie zmaterializował się pan Abramovich.

– Dzień dobry, Rosaline! – przywitał się ze mną uśmiechem, który momentalnie odwzajemniłam. – Cześć, maluchy – Nachylił się nad wózkiem i pogłaskał bliźniaki po główkach. – Co was tutaj sprowadza? – Zapytał.

– Skończyłam dziś wcześniej pracę, więc postanowiłam zrobić Kepie niespodziankę – wyjaśniłam.

– Na pewno się ucieszy – zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam. – Cóż, miło było was zobaczyć, ale pora na mnie! Obowiązki wzywają – Wskazał teczkę trzymaną w dłoni, po czym zaczął odchodzić w stronę swojego samochodu. Myślałam gorączkowo nad tym, jak go zatrzymać, kiedy bliźniaki wykonały za mnie tę robotę piszcząc z uciechy, gdy spostrzegły zbliżającego się w naszą stronę Davida. – Masz szczęście, najwidoczniej John z Frankiem postanowili ich dłużej nie męczyć!

– Najwyraźniej – zgodziłam się z nim obserwując Luiza, który już zdążył porwać Arianę i Philippa w ramiona. Dzieci natychmiast zaczęły bawić się jego lokami, co Brazylijczyk przyjmował głośnym śmiechem.

– Widzę, że maluchy mają z nim świetny kontakt – podjął Roman patrząc na rozgrywaną się przed nim scenę z rozbawieniem.

– O, tak! – potwierdziłam szybko. – David jest ich ulubionym wujciem… Po Johnie, oczywiście! – Dodałam.

– Cóż… Intelektualnie są chyba na tym samym poziomie – zauważył, a ja parsknęłam śmiechem. – Bardzo go szanuję, dlatego muszę przemyśleć jeszcze kilka spraw – Mruknął, a ja pokiwałam głową na znak, że rozumiem. – Naprawdę muszę już lecieć, trzymajcie się!

– Do widzenia! – odprowadziłam go wzrokiem, po czym wzięłam na ręce wyrywającego się do mnie synka.

– Rosaline Terry-Arrizabalaga, doskonale wiem, dlaczego przyszłaś tu dziś z tymi rozrabiakami – powiedział David uśmiechając się szeroko.

– Jeszcze mi za to podziękujesz, zobaczysz!

Londyn, 26.08.2020 r.

 – Rosie!!! – David z hukiem wpadł do mojej kwiaciarni prawie przyprawiając uroczą staruszkę o zawał serca. – Mam ochotę paść ci do stóp! – Zawył opierając się o ladę. Dopiero w tej chwili zorientował się, że jestem zajęta. – Przepraszam! – Wysapał posyłając mi skruszone spojrzenie. Starsza pani wzięła ode mnie bukiet kwiatów, po czym oddaliła się nawet się nie żegnając.

– Luiz, jeśli stracę przez ciebie klientów to faktycznie możesz się pakować – warknęłam i zdzieliłam go po głowie. – Co się dzieje?

– Roman przedłużył mi kontrakt! – wrzasnął. – Znaczy się zarząd, ale wiadomo o co chodzi! Trzy lata! – Wykrzyknął. – Po tym mogę śmiało kończyć swoją karierę… I to na Stamford Bridge, rozumiesz?!

– Ale… – zaczęłam zdezorientowana niewiele rozumiejąc z tego, co przed chwilą mi powiedział. – Naprawdę?

– Naprawdę, Wiewióreczko! – krzyknął, a ja z piskiem rzuciłam mu się na szyję.

– Tak bardzo się cieszę! – powiedziałam głośno. – Nie mogli postąpić inaczej, nie mogli!

– Och, doskonale wiem, kogo to zasługa! – puścił mi oczko, a ja niewinnie wzruszyłam ramionami. – Ty, maluchy, John i Frank zdziałaliście cuda!

– David… Przede wszystkim to ty ich przekonałeś swoimi umiejętnościami – powiedziałam ukradkiem ocierając łzę. Zostaje!

– Nie płacz, wariatko! – zaśmiał się. – Gdzie są moje ukochane szkraby? Im należą się specjalne podziękowania!

– Są razem z Toni – wyjaśniłam. – Możesz jechać ze mną po pracy, żeby je odebrać – zaproponowałam, a on z ochotą pokiwał głową. – Nie masz pojęcia, jak się cieszę!

– Uwierz mi, Wiewióreczko, mam…

 Nucąc pod nosem układałam naczynia na suszarce. Miałam ochotę śpiewać oraz tańczyć z radości! Nagle pisnęłam przerażona czując męskie dłonie zaciskające się na mojej tali.

– Kepa! – warknęłam łapiąc oddech. – Chcesz mnie zabić?

– Oczywiście, że nie – szepnął odgarniając moje włosy, by ułatwić sobie drogę do scałowania mojej szyi. Znajomy dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Wyczułam jego dumny uśmieszek! – Słyszałem, że znacznie przyczyniłaś się do tego, że David z nami zostaje… – Mówił dalej, a ja westchnęłam błogo. Odwróciłam się przodem do niego i przygryzłam dolną wargę.

– Cóż… Najwyraźniej dobrze słyszałeś – powiedziałam schrypniętym głosem i zaczęłam wodzić nosem po jego szyi.

– Rosaline… – jęknął, po czym położył dłonie na tyłach moich ud i posadził mnie na blacie. Zadowolony stanął między moimi nogami i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Mruknęłam wbijając dłonie w jego włosy. Sprawnym ruchem ściągnęłam z niego podkoszulek i obrysowałam każdy widoczny mięsień na jego umięśnionej klacie. Stłumił jęk w moich włosach, po czym gwałtowanie podciągnął do góry moją kwiecistą sukienkę. – Jak to dobrze, że nie jesteś jedną z tych kobiet, które odmawiają seksu po urodzeniu dzieci… – Powiedział, ale nie dał mi szansy na jakąkolwiek reakcję, ponieważ zsunął ze mnie dolną część bielizny i obdarzył mnie intensywną pieszczotą.

– Kepa… – wyjęczałam nie mogąc doczekać się, aż poczuję go w sobie.

– Wiem, wiem – zaśmiał się i opuścił w dół swoje spodnie wraz z bokserkami. Uśmiechnęłam się błogo, a chwilę później krzyknęłam z rozkoszy. Wbiłam paznokcie w jego plecy rozkoszując się jego ruchami. Były zdecydowane oraz gwałtowne, ale właśnie tego potrzebowałam w tej chwili. Wzajemne pożądanie nie gasło, wręcz przeciwnie, zdawało się rosnąć z każdą mijającą sekundą. Nasze ciała pasowały do siebie idealnie, idealnie się uzupełniały. Byliśmy razem i razem trwaliśmy w tej chwili, dawaliśmy z siebie wszystko, by zadowolić drugą osobę. Gdy poczułam, że zbliżamy się do końca kilka razy wyjęczałam jego imię, co przyjął z zadowoleniem. – Mam nadzieję, że nie obudziliśmy dzieci – Powiedział cicho, a ja spojrzałam na niego próbując złapać oddech.

– Chyba nie – mruknęłam nasłuchując głosów przez elektroniczną nianię.

– Bo byłaś bardzo głośna – oznajmił głaszcząc mnie po policzku.

– Ktoś mnie do tego sprowokował – wytknęłam mu język, a on skorzystał z okazji i musnął go swoim. – Och, czyżbyś nie stracił wszystkich swoich sił? – Spytałam niewinnie wędrując dłonią w dół. Jęknął i podniósł mnie, bym oplotła go nogami w pasie.

– Nigdy nie tracę sił – rzekł dumnie niosąc mnie do sypialni. Po chwili rzucił mnie na łóżko, a ja po raz kolejny mogłam rozkoszować się nim w pełni…

Londyn, 30.08.2020 r.

 – Leo, uważaj na mamusię! – wrzask Edena było słychać chyba na drugim końcu Londynu. – Zachowuj się, jak przystało na młodego mężczyznę!

– Byłoby mu łatwiej, gdyby miał się na kim wzorować – mruknął pod nosem David, a ja parsknęłam śmiechem przybijając mu piątkę.

– Nabijacie się ze mnie? – spytał Eden podejrzliwie mrużąc oczy.

– Nigdy! – odparłam z przekonaniem posyłając mu słodki uśmiech. Prychnął jedynie, po czym z impetem wskoczył do dziecięcego basenu.

– Tato! – krzyknął z oburzeniem Samy. – Jesteś za duży!

– Nie aż tak! – odparł i porwał go w ramiona zaczynając łaskotać. Samy zaniósł się głośnym śmiechem.

– Dom wariatów, słowo daję – sapnęła Natacha siadając w wygodnym ogrodowym fotelu.

– Jak się czujesz? – spytałam kładąc dłoń na jej brzuszku. Pogłaskałam go z czułością, a ona uśmiechnęła się lekko.

– Nie jest źle – odparła. – Zresztą, po trzech ciążach nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć – Zaśmiała się, a ja jej zawtórowałam.

– Poza Edenem – powiedziałam szeptem, na co jedynie pokiwała głową.

– Ciociu Rosie! Wiesz, co powiedziała mi mamusia z tatusiem? – zapytał Samy podbiegając do nas. Spojrzałam na niego zaciekawiona. – Że jeśli mamusia urodzi dziewczynkę to i tak pozostanę najmłodszy! Wśród chłopców, ale to zawsze coś! – Oznajmił dumnie, a ja z uśmiechem poczochrałam jego blond włoski.

– Jeśli faktycznie będziesz miał siostrzyczkę to jestem pewna, że będziesz fantastycznym starszym braciszkiem – powiedziałam zgodnie z prawdą.

– Takim jakim jest Philipp dla Ariany?

– Philipp jest starszy od Ariany o trzy minuty – wyjaśniłam spoglądając na śpiące w objęciach Kepy bliźniaki. Byłam w szoku, że udało im się zasnąć pośród tego hałasu, ale mój mąż stwierdził, że ma zbawienny wpływ na dzieci. Cóż, nie polemizowałam.

– W sumie mam nadzieję, że to będzie dziewczynka! – krzyknął, dał Natachy buziaka w policzek i z powrotem udał się do basenu, w którym cały czas przebywał Eden z Yannisem i Leo.

– Wszyscy trzymamy kciuki za dziewczynkę! – wyszczerzyłam się do przyjaciółki, a ona trzepnęła mnie w ramię. – Ariana musi mieć towarzyszkę!

– Postaram się, żeby ją dostała – zaśmiała się wstając z fotela. Poszła na chwilę do męża i synków. Sama podniosłam się z wygodnego siedzenia i udałam się do Kepy.

– Mogę cię zmienić – zaproponowałam całując go w policzek.

– Nie trzeba – odparł wpatrując się w nasze śpiące pociechy. – Chcę się nacieszyć tą chwilą, w której są tak spokojne oraz wyglądają jak aniołki – Mruknął.

– Zawsze wyglądają jak aniołki!

– Z różkami diabła!

– Mają to po tobie – posłałam mu całusa i uciekłam zanim zdążył mi coś odpowiedzieć. Udałam się na drugi koniec ogrodu do Davida, który wylegiwał się na trawie i z oddali spojrzałam na mojego męża. Miałam cholerne szczęście, że go miałam…

***

Witam! 

Nie mogę uwierzyć, że to już ostatni rozdział... Przed nami już tylko epilog i szczerze... Nie wiem, jak dam radę pożegnać się z tą bandą :D Ale David zostaje! Nie mogłam zrobić inaczej ^^ 

Ja Was zostawiam z powyższą treścią i lecę oglądać mecz :) 

Pozdrawiam ;*