Dziewiętnasty

Londyn, 07.10.2018 r.

 Skorzystałam z zaproszenia Natachy, aby dzisiejszy wyjazdowy mecz pomiędzy Southampton a Chelsea obejrzeć u niej w domu. Siedziałam na wygodnej i miękkiej kanapie w towarzystwie Izabel i Adriany. Dzieci bawiły się w pokoju na górze, a my wolny czas wykorzystałyśmy na babskie ploteczki.

– Czyli mam rozumieć, że teraz oficjalnie jesteś jedną z nas? – zapytała Izabel szczerząc się szeroko.

– Tak – odpowiedziałam posyłając jej uśmiech.

– Bardzo się cieszę! Przynajmniej nie jestem już skazana na oglądanie zębów Andreii – teatralnie westchnęła, co mimowolnie rozbawiło nas wszystkie. – Swoją drogą… Już na pierwszej imprezie u Davida wyczułam, że coś jest na rzeczy, ale nie wtrącałam nosa w nie swoje sprawy. W każdym razie… Jestem zadowolona z tego, że miałam rację – Powiedziała upijając łyk kawy.

– Nasze początki były zwariowane, ale koniec końców jesteśmy razem szczęśliwi – oznajmiłam. – Jednak w pewnym sensie jest mi szkoda Andreii… W końcu odbiłam jej faceta, dla którego poświęciła całe życie. Dręczą mnie z tego powodu wyrzuty sumienia, ale cieszę się tym, co jest pomiędzy mną a Kepą – Wyznałam szczerze.

– Skarbie… – zaczęła Adriana. – Z tego, co mówiłaś, w ich związku od pewnego czasu działo się źle, więc nie zadręczaj się tym. Widocznie tak miało być. To, że jesteście ze sobą szczęśliwi i to, że się kochacie jest najważniejsze – Stwierdziła z przekonaniem.

– No właśnie! – krzyknęła z kuchni Natacha. – Gdyby się kochali to Kepa nie zwróciłby na ciebie uwagi, a wszystkie doskonale wiemy, że zrobił to już za pierwszym razem… Wnioski nasuwają się same! – Rzekła krojąc warzywa. Pokiwałam twierdząco głową.

– Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo się cieszę, że już nie musimy się ukrywać – westchnęłam. – Mam nadzieję, że John wkrótce się ogarnie i będzie się cieszył naszym szczęściem…

– Na pewno! – powiedziała Izabel uśmiechając się do blondynka, który postanowił zaszczycić nas swoją obecnością.

– Ciociu Rosie! – krzyknął pakując mi się na kolana. – Czy to prawda, że jesteś z wujciem Kepą? – Zapytał uśmiechając się szeroko.

– To prawda – przytaknęłam pstrykając go w nos. – A skąd wiesz?

– Troszkę podsłuchiwałem… – wyjąkał niepewnie. – Przepraszam.

– Samy! Jest taki sam, jak Eden – mruknęła Natacha wymachując nożem. – Nie wolno podsłuchiwać czyichś rozmów, kochanie – Powiedziała już spokojniej.

– Przepraszam, ale nie miałem nic lepszego do roboty! – oznajmił na swoją obronę. – Leo bawi się z Carlotą w lekarza, a Yannis wyjaśnia Martinie na czym polega seks – Wyznał z rozbrajającą szczerością wprawiając nas wszystkie w osłupienie.

–Samy, na litość! – Natacha pojawiła się w salonie i srogo spojrzała na swojego najmłodszego synka. – A skąd ty znasz takie słowa?

– Słyszałem, jak tatuś opowiadał wujciowi Davidowi, że ostatnio uprawialiście seks… Cokolwiek to znaczy – zakłopotany podrapał się po główce. Natacha załamała ręce, a ja wraz z Izabel i Adrianą ledwo powstrzymałyśmy śmiech.

– I Yannis tłumaczy Martinie to zjawisko? – pierwsza oprzytomniała Adriana. – Jak?

– Tego nie wiem, bo kazał mi wyjść z pokoju – mruknął niezadowolony, a żona Azpiego zerwała się na nogi i pognała na górę. Izabel parsknęła śmiechem patrząc na Natachę, która pognała za nią, aby sprawdzić, co dzieje się u Leo i Carloty.

– Na czym polega ta zabawa w lekarza? – spytała blondynka patrząc z rozbawieniem na Samy’ego.

– Och, no wie ciocia… – zaczął konspiracyjnym szeptem. – Leo badał Carlocie puls i sprawdzał, czy oddycha – Wyjaśnił, po czym obdarzając nas soczystymi buziakami pobiegł na górę. Spojrzałam na Izabel i obydwie zaniosłyśmy się śmiechem. Długo nie mogłyśmy się opanować. Kilka chwil później rozpoczął się mecz, który w skupieniu zaczęłyśmy oglądać.

 Niebiescy próbowali atakować od pierwszych minut, jednak obrona gospodarzy robiła swoje. Kilka celnych strzałów Edena oraz Williana zostało zablokowanych. Gra toczyła się od jednego rzutu rożnego do drugiego. W dwudziestej drugiej minucie spotkania gracz Southampton oddał celny strzał na naszą bramkę, jednak Kepa poradził sobie z nim znakomicie. Uśmiechnęłam się pod nosem, co natychmiast zauważyły moje towarzyszki posyłając mi rozbawione spojrzenia. Zignorowałam je, całkowicie skupiając uwagę na moim chłopaku, który przez kilka minut miał ręce pełne roboty. Na szczęście w trzydziestej minucie za sprawą Edena Chelsea objęła prowadzenie.

– Czyż mój mąż nie jest wspaniały? – rozmarzyła się Natacha posyłając buziaka w kierunku ekranu.

– Mamy to potwierdzić przez grzeczność? – spytała niewinnie Izabel, za co pani Hazard trzepnęła ją w ramię. – Och, jest wspaniały! Ale nie mówcie Mateo! – Zastrzegła szczerząc zęby. Natacha parsknęła udając się do kuchni, aby sprawdzić, co z obiadem, który zjadłyśmy wraz z dziećmi w przerwie meczu. Myślałam, że dzieciaki zostaną z nami, aby obejrzeć drugą połowę, ale w dniu dzisiejszym nie były zainteresowane oglądaniem, tylko wspólną zabawą. Dowiedziałam się od Leo, że Yannis zbudował bazę na wzór tej zbudowanej przez Kepę, co przyjęłam ciepłym uśmiechem. Po skończonym posiłku powróciłyśmy do obserwacji zmagań Chelsea. Pierwsze dziesięć minut drugiej części spotkania zdecydowanie należało do gospodarzy, jednak później przewaga ponownie była po stronie Niebieskich. W pięćdziesiątej siódmej minucie prowadziliśmy już 0-2 za sprawą Barkley’a. Oby tak do końca! Niespełna dwadzieścia minut później Kepa popisał się znakomitą interwencją, co przyjęłam głośnym piskiem. Byłam z niego szalenie dumna! Po upływie kilku chwil powtórzył zjawiskową obronę ratując czyste konto, za co został nagrodzony gromkimi brawami i wiwatami kibiców. W doliczonym czasie gry Alvaro Morata podwyższył wynik spotkania na 0-3, co zdecydowanie oddało dominację Chelsea w dzisiejszym meczu. Przybiłyśmy piątki z dziewczynami ciesząc się z osiągniętego rezultatu. Był to ostatni mecz ligowy przed kolejną przerwą reprezentacyjną. Nie miałam pojęcia, jak zniosę prawie dwutygodniową rozłąkę z Kepą, ale musiałam dać radę! Posiedziałam jeszcze chwilę u Natachy, po czym pożegnawszy się z dziećmi i dziewczynami ruszyłam do domu. Po drodze wysłałam Kepie wiadomość z gratulacjami, na które bezapelacyjnie zasłużył. Mogłam śmiało twierdzić, że był bohaterem dzisiejszego meczu. Moim bohaterem.

 „Po dwudziestu trzech niesamowitych latach, jako piłkarz, zdecydowałem, że jest to najwyższy czas, aby odejść na sportową emeryturę. Jest mnóstwo osób, którym chciałbym podziękować...” Czytałam oświadczenie Johna, które przed paroma minutami ukazało się w mediach społecznościowych z otwartą buzią. Zdecydował się zakończyć piłkarską karierę nic mi o tym nie mówiąc?! Bezradnie przeczesałam dłonią włosy nie wiedząc, co zrobić, jak się zachować… „Dziękuję mojej siostrze, Rosie, za pomoc, za wsparcie oraz cenne rady, które otrzymywałem od niej poprzez czas trwania mojej kariery...” Łzy spłynęły z moich policzków zanim zdążyłam je powstrzymać. Niewiele myśląc chwyciłam kluczyki od samochodu i wypadłam z mieszkania, jakby się paliło. Odpaliłam samochód, po czym z piskiem opon opuściłam parking. W rekordowym tempie, łamiąc po drodze mnóstwo przepisów, dotarłam do domu brata. Stojąc pod drzwiami usłyszałam krzyczącą Toni.

– Jak mogłeś nie powiedzieć Rosie o tym, że zamierzasz skończyć karierę?!

– Próbowałem powiedzieć jej wczoraj, ale informacja o jej związku z Kepą wytrąciła mnie z równowagi! – odkrzyknął.

– I to jest powód, aby twoja siostra dowiedziała się o tym z mediów?!

– Miałem zamiar jej powiedzieć, naprawdę!

– Więc, dlaczego do cholery tego nie zrobiłeś?! – warknęłam wchodząc do środka bez pukania. – Wiem, że cię zawiodłam, ale nie miałam prawa dowiadywać się o tym dość istotnym fakcie z twojego Instagrama! – Wybuchłam. Toni pokazała mi kciuk uniesiony do góry, po czym taktownie się ulotniła zostawiając nas samych. – Jak mogłeś, John?! – Mówiłam połykając łzy.

– Rosie… – zaczął niepewnie. – Przepraszam – Wyszeptał robiąc krok w moją stronę. – Wiem, że na pewno poczułaś się tym dotknięta, ale nie chciałem cię przez to zranić… – Mruknął otwierając ramiona, abym mogła się przytulić. Spojrzałam na jego skruszoną twarz i wtuliłam się w niego najmocniej, jak potrafiłam. – Wybaczysz mi to? – Spytał głaszcząc mnie po włosach.

– Wybaczę – wychlipałam. John otarł kciukiem łzy z moich policzków, tak jak wiele razy robił to w dzieciństwie.

– Moja malutka dziewczynka – pocałował mnie w czoło, a ja uśmiechnęłam się lekko pociągając nosem. – Ja też ci wybaczam i przepraszam za dość wybuchową reakcję… W każdym razie akceptuję twój związek z Kepą i życzę wam szczęścia – Powiedział, a ja poczułam się tak, jakbym unosiła się nad ziemią.

– Dziękuję! – krzyknęłam. – Kocham cię, John – Szepnęłam.

– Ja też cię kocham, Rosie – odpowiedział wyznaniem na wyznanie, po czym udaliśmy się do salonu, gdzie położyłam głowę na jego ramieniu. Spokojnie wyjaśnił mi, dlaczego podjął taką, a nie inną decyzję, a ja w skupieniu słuchałam każdego jego słowa. Czułam, jak ciężko mu jest, ale wiedziałam, że postąpił słusznie. Resztę wieczoru przesiedzieliśmy wtuleni w siebie wspominając każdą zabawną sytuację, jaka miała miejsce odkąd zaszczepił we mnie miłość do Chelsea. A było tego mnóstwo! – Nigdy nie zapomnę tego, jak próbowałaś swoich sił na bramce, a Didier jednym strzałem złamał ci nos – Zaśmiał się w głos, a ja chcąc nie chcąc mu zawtórowałam.

– Dobrze, że nie mam żadnych widocznych śladów! – mruknęłam dając mu kuksańca w żebra.

– Kepa by cię wtedy nie zechciał – wytknął mi język, a ja spojrzałam na niego oburzona.

– Ale jesteś miły – powiedziała Toni podając nam gorące kakao i siadając po jego lewej stronie. Po krótkiej chwili do salonu wpadli bliźniacy.

– W tym momencie brakuje tutaj naszych rodziców, ale cieszę się, że w tej trudnej dla mnie chwili mam przy sobie trzy najważniejsze kobiety oraz najważniejszego mężczyznę w życiu – wyznał obejmując nas wzrokiem. Wzruszona otarłam łzę spływającą po moim policzku. Kochałam moją rodzinę i nigdy, przenigdy nie zamieniłabym jej na żadną inną. Miałam nadzieję, że pewnego dnia dołączy do niej Kepa… I że my stworzymy taką rodzinę z naszymi dziećmi...

***

Witam!

John nie mógł się długo gniewać, bo jeszcze szykuję dla naszych bohaterów nieco inne problemy i zawirowania... ^^ 

(Skoro John zaakceptował jego związek z Rosaline to już może się szczerzyć :D <3)

Bardzo dziękuję za opinie na temat mojego nowego opowiadania :) te entregare mi vida - bardzo zależy mi na zdaniu Was wszystkich :) 

I powiedzcie mi... Kto wymyślił, żeby mecz Chelsea z Manchesterem United był o 13:30? 

Pozdrawiam ;*