Siódmy

Londyn, 01.09.2018 r. 

 W drodze do mieszkania Andrea trajkotała wesoło o wszystkim, co jej ślina na język przyniesie, między innymi o tym, jak bardzo za mną tęskniła. Nie wiem, gdzie się podziała dziewczyna, która tydzień temu obwiniała mnie o całe zło tego świata, bo na pewno nie siedziała teraz obok mnie. Zaciskałem dłonie na kierownicy klnąc w myślach na samego siebie. Powinienem się cieszyć, że wróciła, że przemyślała sobie wszystko, a zamiast tego myślałem o Rosaline. O tym, co między nami zaszło, o tym, że mieliśmy się dziś spotkać i szczerze porozmawiać i o jej smutnych oczach, gdy parę minut temu zobaczyła mnie w objęciach Andreii. W co ja się wpakowałem, do cholery? Musiałem porozmawiać z Rosaline. Musiałem. Gdy wjechałem na parking odetchnąłem głęboko kilka razy, po czym spojrzałem na Andreę.

– Coś się stało? – spytała zaniepokojona. Dużo się stało. Za dużo. – Czemu nie wysiadasz?

– Bo jestem umówiony z Davidem – skłamałem. Częściowo.

– Akurat dziś? Kiedy wróciłam? – zrobiła nadąsaną minę, a ja modliłem się w duchu o cierpliwość.

– Kiedy umawiałem się na dziś z kolegą z drużyny nie miałem pojęcia o twoim powrocie – oznajmiłem najspokojniej, jak się tylko dało. – Mogłaś dać mi znać, kiedy wracasz.

– Wtedy nie miałbyś niespodzianki – mruknęła.

– Takiej, jak tego dnia, kiedy wróciłem do domu po meczu i kiedy zamiast ciebie zastałem jedynie karteczkę z wyjaśnieniem, że wyjechałaś, bo postanowiłaś przemyśleć kilka spraw? – zironizowałem. Byłem wściekły i wyżywałem się na Andreii. Wiedziałem, że będę tego żałować, ale w tym momencie miałem to gdzieś.

– Nie musisz być aż takim dupkiem, Kepa – wrzasnęła i wyszła z samochodu trzaskając drzwiami. Świetnie. Brawo Arrizabalaga. Rań Rosaline, rań Andreę... Rań wszystkich wokoło. Zanim włączyłem się do ulicznego ruchu wysłałem Rosaline wiadomość, że nasze spotkanie bez względu na wszystko jest aktualne. Kiedy odpisała, że będzie czekać mimowolnie kącki moich ust powędrowały w górę. Co ona ze mną zrobiła?

 Po przekroczeniu progu kawiarni od razu zlokalizowałem sylwetkę Rosaline. Siedziała przy znajomym stoliku, zamyślona wpatrywała się w okno, a w dłoniach nerwowo mięła serwetkę. Przełknąłem głośno ślinę i podszedłem do niej. Drgnęła, gdy usłyszała odsuwające się krzesło.

– Cześć – odezwałem się niepewnie usadawiając się naprzeciwko niej.

– Cześć – odpowiedziała uśmiechając się nerwowo. – Nic jeszcze nie zamawiałam, bo nie wiem, czy pijasz kawę o tej godzinie... – Zaczęła.

– Raczej nie, ale dziś mogę zrobić wyjątek – zaśmiałem się mając nadzieję, że to choć trochę rozluźni atmosferę. Odrobinę podziałało, bo lekko się uśmiechnęła. – Latte Macchiato? – Dopytałem, a ona pokiwała głową. Poszedłem złożyć zamówienie, a kiedy ponownie zjawiłem się przy stoliku Rosaline, jakby zapadła się w sobie.

– Kepa... Proszę, miejmy już tę rozmowę za sobą... – powiedziała patrząc na mnie błagalnie. Jej oczy były takie smutne...

– Masz rację – potwierdziłem, choć nie miałem pojęcia od czego zacząć. – To, co zaszło między nami u ciebie w mieszkaniu... – Zacząłem – Nie chcę powiedzieć, że to było błędem, bo tak nie twierdzę... Chociaż mam dziewczynę i powinienem nienawidzić siebie za to, że całowałem się... Że robiłem inne rzeczy z inną... – Mówiłem. – Ale nie żałuję tego, Rosaline. Śmiem twierdzić, że w tamtym momencie oboje pragnęliśmy tego, jak niczego innego, ale...

– Ale nie powinniśmy – dokończyła. – Wiem, że masz dziewczynę, Kepa. Wiem, że gdyby sprawy zaszły za daleko to oboje mielibyśmy wyrzuty sumienia do końca życia... – Oznajmiła. – Jednak, ja też tego nie żałuję i nie potrafię się zdecydować, jak nazwać naszą relację... – Mruknęła spuszczając wzrok. Odruchowo położyłem swoją dłoń na jej dłoni i delikatnie pogłaskałem.

– Stałaś się dla mnie ważna w tak krótkim czasie, że sam nie potrafię tego ogarnąć – rzekłem zgodnie z prawdą. – Dobrze się dogadujemy, dobrze czujemy się w swoim towarzystwie... I za cholerę nie chcę tego tracić, nie chcę tracić ciebie, Rosaline... Nie wiem, czy po tym, co zaszło mam prawo nazywać cię przyjaciółką, bo przyjaciele nie robią ze sobą żadnej z tych rzeczy, które my robiliśmy... Jednak jest Andrea, ja mam Andreę... – Plątałem się. Kocham moją dziewczynę, kocham ją. Więc dlaczego w tym momencie jestem na nią tak cholernie wściekły? Dlaczego prawie ją zdradziłem...? – Nie jesteś mi obojętna, Rosaline – Powiedziałem w końcu.

– Tak... Ty również nie jesteś mi obojętny, Kepa... – wyszeptała ledwo słyszalnie. Czy właśnie ją zraniłem? – Jednak wiem, że masz Andreę, wiem, że ją kochasz i to, co zaszło niczego między nami nie zmienia. Po prostu stało się i tyle – Beznamiętnie wzruszyła ramionami. – Rozumiem to.

– Nie chcę cię krzywdzić... – szepnąłem. – Nie chcę mieć na karku całej drużyny, łącznie z twoim bratem... – Mruknąłem, a ona pierwszy raz odkąd się dziś zobaczyliśmy zaśmiała się szczerze i głośno.

– Nie musisz się o to martwić... I nie krzywdzisz mnie. Masz mętlik w głowie, ja również, ale może nie decydujmy teraz o niczym? Po prostu... Niech będzie tak, jak było. A jeśli coś zacznie się zmieniać to wtedy zaczniemy się martwić, dobrze? – spytała.

– Dobrze – przytaknąłem.

– Zbieramy się? Chyba się zasiedzieliśmy, a zdaje się, że twoja dziewczyna dziś wróciła...

– Jakkolwiek to teraz zabrzmi to wcale nie spieszy mi się, żeby wracać do domu... Do niej. Chyba muszę ochłonąć, bo dalej jestem na nią wściekły – wyrzuciłem z siebie.

– W takim razie... Może mnie odprowadzisz? – zaproponowała nieśmiało, a ja przystałem na tę propozycję z ochotą. Z kawiarni wyszliśmy pogrążeni w ciszy, ale ta cisza zupełnie nam nie przeszkadzała. Była wyjątkowa. Przy pożegnaniu niezdarnie przytuliłem dziewczynę do siebie, co przyjęła cichym chichotem. Każde z nas poszło w swoją stronę, każe z nas z podobnymi myślami i mętlikiem w głowach...

Londyn, 03.09.2018 r. 

 Krążyłam pod siedzibą Cobham Training Centre czekając na Edena. Miał do mnie sprawę życia i śmierci, a bezczelnie się spóźniał. Swoją drogą z jego spraw i pomysłów nigdy nie wychodziło nic dobrego... Odetchnęłam z ulgą, kiedy spostrzegłam piłkarzy wychodzących z treningu. Niektórzy byli zmordowani, niektórzy nie, jeszcze inni opuszczali to miejsce rechocząc, jak nienormalni. Oczywiście w tej ostatniej grupie znajdował się Eden z Davidem. Czemu mnie to nie dziwiło? Kepa przechodząc obok przystanął na moment, żeby się przywitać i wymienić kilka uśmiechów. Czy konieczne jest wspominanie o tym, że gdy się tak do mnie uśmiechał miękły mi kolana, a serce chciało wyskoczyć z piersi? Chyba nie.

– Rosaline, jak dobrze, że jesteś! – tymi słowami przywitał mnie Hazard. – Jeśli się zgodzisz uratujesz mnie przed rozwodem – Powiedział, a stojący obok mnie Arrizabalaga parsknął głośnym śmiechem. Cóż, widocznie był już wprowadzony w całą sprawę.

– Czyżby pani Hazard w końcu poszła po rozum do głowy? – spytał David, a Eden posłał mu oburzone spojrzenie.

– Żartujesz sobie ze mnie, prawda? Natacha nie chce się z tobą rozwodzić? – wolałam dopytać, bo z nim to nigdy nic nie wiadomo!

– Oczywiście, że nie! Taką mam przynajmniej nadzieję – dodał pod nosem, a ja spojrzałam na niego zdezorientowana. – Och, chodzi o to, że ostatnio na mnie krzyczy, że ją zaniedbuję, i że nie pamiętam o rzeczach ważnych, co oczywiście jest nieprawdą, ale nie wypada kłócić się z kobietą, prawda?

– Prawda... Do rzeczy, Eden!

– Na dowód tego, że nie zapomniałem o rocznicy naszej pierwszej randki postanowiłem zabrać ją na kolację do restauracji, ale...

– Mam się zająć waszymi synkami? – spytałam kończąc jego katusze. – To twoja sprawa życia i śmierci?

– A mogłabyś?! – rozpromienił się.

– Oczywiście! Przecież wiesz, że ich uwielbiam! – zaśmiałam się.

– Wciąż zastanawiam się, dlaczego...

– Eden! – krzyknęłam i zdzieliłam go po łbie.

– Żartowałem!

– No ja myślę! – powiedziałam poprawiając włosy. I to był mój błąd...

– Hej! Co ty masz na szyi? – zapytał podchodząc bliżej mnie. – Kto ci to zrobił? – Poruszył charakterystycznie brwiami, a ja jedyne na co miałam w tej chwili ochotę to zapaść się pod ziemię ze wstydu.

– Nic nie mam i nikt mi nic nie zrobił – oznajmiłam szukając wsparcia w Kepie, ale o tym wsparciu mogłam pomarzyć. Stał obok i uśmiechał się, jak ostatni dureń.

– Niech no tylko John się dowie – parsknął David. – Niech no tylko się dowie!

– Daj spokój, Luiz – jęknęłam. – To, o której mam u was być? – spytałam Edena, na co udzielił mi wyczerpującej odpowiedzi. Pożegnałam się z nim i odprowadziłam wzrokiem Davida, który cały czas rzucał mi sugestywne spojrzenia i odwróciłam się do Kepy. – Widzisz, co narobiłeś?

– Przepraszam, ale nie myślałem wtedy o tym – szepnął. – Podwieźć cię? – Zaproponował, a ja zorientowałam się, że ten zdrajca Luiz właśnie odpalił swój samochód i ruszył uśmiechając się do mnie szeroko. Przysięgam, kiedyś go zabiję!

– Jeśli to nie problem, to skorzystam – powiedziałam, a on otworzył mi drzwi od strony pasażera, co przyjęłam uśmiechem. Zdawałam sobie sprawę z tego, że raczej powinnam stronić od jego towarzystwa, ale chęć przebywania blisko niego była silniejsza ode mnie. Nie wiem, co przyniesie przyszłość, nie wiem, kim się dla siebie staniemy, ale dopóki jest to możliwe chcę być obok... Chcę cieszyć się jego bliskością, chcę z nim rozmawiać, chcę z nim żartować, śmiać się, oddychać tym samym powietrzem... Cholera, kocham go. 

***

Witam! 

Wiem, że tak na dobrą sprawę z ich rozmowy nie wynikło prawie nic, ale tak ma być :D 

Na szczęście mam jeszcze miesiąc wakacji, więc mam nadzieję, że wena mnie nie opuści :D Właśnie przed chwilą wymyśliłam część następnego rozdziału, więc może pojawi się w niedzielę :) 

Pozdrawiam ;*