Osiemnasty

Londyn, 06.10.2018 r.

 Leżałam wtulona w silne ramiona Kepy ciesząc się, że do jego porannego treningu i do rozpoczęcia przeze mnie pracy pozostawało jeszcze trochę czasu. Przychodząc do mnie poprzedniego wieczora od razu wyjawił mi, że Eden odkrył prawdę. Miało to swoje dobre strony, bo nie musiałam mówić mu tego osobiście, jednak wysłałam mu wiadomość z przeprosinami, że dowiedział się w taki sposób. Zupełnie to zignorował życząc nam szczęścia i wspominając o błogosławieństwie, którego wcześniej udzielił Kepie. Cieszyłam się tym, że tak pozytywnie odebrał nasz związek. Teraz, gdy wiedziało o nas coraz więcej osób musiałam w końcu wyznać Johnowi prawdę.

– O czym myślisz? – spytał Kepa całując mnie w skroń.

– O tym, że muszę powiedzieć o nas bratu… – wyznałam przejeżdżając dłonią po jego umięśnionym torsie. – A coś czuję, że to wcale nie będzie takie łatwe…

– Jeśli chcesz to mogę ci wtedy towarzyszyć – powiedział. – Och, Rosaline – Jęknął, gdy zawędrowałam niżej. – Nie mogę znów spóźnić się na trening! – Sapnął wzdychając błogo. Uśmiechnęłam się zwycięsko całując go w usta, co natychmiast odwzajemnił pogłębiając pocałunek. Po raz kolejny zatracilibyśmy się w sobie nawzajem, ale przerwał nam dźwięk otwieranych drzwi wejściowych. Spanikowana spojrzałam na Kepę z piskiem wyskakując z łóżka. W biegu zarzuciłam na siebie jego koszulkę, po czym wypadłam z sypialni. Modliłam się w duchu o to, aby to była Toni… Moje modły spełzły jednak na niczym, gdy w kuchni zobaczyłam swojego brata rozpakowującego zakupy.

– John? – wydukałam. – Co ty tutaj robisz? – Spytałam ciężko przełykając ślinę.

– Chciałem spędzić z tobą trochę czasu i powiedzieć ci o czymś ważnym… I sprawić ci niespodziankę szykując śniadanie! – oznajmił radośnie spoglądając na mnie. Nerwowo obciągnęłam koszulkę Kepy szykując się na najgorsze. – Co ty masz na sobie? – Zapytał podejrzliwie, w chwili, w której z sypialni dobiegł nas głos Hiszpana.

– Rosaline, jeśli chcesz się mną nacieszyć przed treningiem to wracaj do łóżka! – krzyknął myśląc podobnie, jak ja, że to Toni wpadła z niezapowiedzianą wizytą.

– Co… Co to ma znaczyć? – wyjąkał John wychodząc z kuchni. W korytarzu z impetem zderzył się z Kepą odzianym jedynie w bokserki. Zażenowana zakryłam twarz w dłoniach. – Co tu się dzieje?! – Wrzasnął patrząc na nas. – Wy… Wy… Sypiacie ze sobą?! Od kiedy?! – Warczał gromiąc nas wzrokiem.

– John to nie tak… – zaczęłam. – My…

– My jesteśmy razem – dokończył za mnie Arrizabalaga, za co posłałam mu wdzięczne spojrzenie. – Od jakiegoś czasu – Oznajmił ściskając moją dłoń.

– Jesteście ze sobą od jakiegoś czasu i ja nic o tym nie wiem?! Jak to się stało?! Rosaline, czy ja przed paroma miesiącami nie wyraziłem się jasno?! Żadnych romansów z piłkarzami! Żadnych!

– Ale to nie jest romans! – zaprzeczyłam szybko. – Kocham Kepę – Wyznałam.

– A ja kocham Rosaline – powiedział Hiszpan. – Naprawdę ją kocham i mogę cię zapewnić, że nigdy jej nie skrzywdzę, bo zależy mi na niej, jak na nikim przedtem – Rzekł.

– Przepraszam, że dowiedziałeś się w taki sposób… Chciałam ci o tym powiedzieć wcześniej, ale bałam się twojej reakcji… I słusznie, jak widać! John, naprawdę zależy nam na tym, abyś zaakceptował nasz związek… – szepnęłam patrząc na niego w oczekiwaniu. Na jego twarzy malowała się złość oraz rozczarowanie moją osobą, czego w tej chwili nie mogłam znieść. – John…

– Jak mam to zaakceptować?!

– John… Przecież zależy ci na moim szczęściu… A ja jestem w tym momencie szczęśliwa. Szczęśliwa, kochana, kochająca… To przy Kepie jest moje miejsce i nic tego nie zmieni. Kocham go, John. Naprawdę go kocham – wyszeptałam walcząc z pojawiającymi się łzami.

– A ja naprawdę kocham Rosaline… Nie tak miałeś się o nas dowiedzieć i jest nam wstyd, ale mleko się rozlało, więc pozostaje mieć nam nadzieję, że jednak zaakceptujesz nasz związek. Nas razem – Kepa popatrzył na niego z oczekiwaniem.

– Ja… Rosie, jesteś moją małą siostrzyczką, a ciebie miałem za porządnego faceta… A teraz muszę to przemyśleć i ogarnąć, bo jestem na was wściekły! Rose, mimo wszystko rozczarowałaś mnie swoim zachowaniem – powiedział. – Jeśli naprawdę się kochacie to cudnie, ale jeśli nie, to uwierz, że nie zniosę powtórki z Emersona! A teraz żegnam – Warknął i opuścił moje mieszkanie pozostawiając nas z dziwnym uczuciem. Nie tak to wszystko miało wyglądać, nie tak miał się o nas dowiedzieć…

– Powtórki z Emersona? – Kepa zmierzył mnie przenikliwym spojrzeniem, a ja uniosłam do góry swoją przerażoną twarz. – Do cholery jasnej, o jaką powtórkę z Emersona chodziło twojemu bratu?! – Krzyknął.

– Kepa to nie tak… – jęknęłam spanikowana. – To nic takiego… – Mruknęłam obserwując, jak wściekły zbiera się na trening.

– Porozmawiamy o tym później – zadecydował i wyszedł, jak gdyby nigdy nic. Westchnęłam ciężko osuwając się po ścianie i dając upust swoim emocjom. Niech to wszystko szlag jasny trafi!

Londyn, Cobham Training Centre, 06.10.2018 r.

 Wściekły przemierzałem boisko próbując uspokoić szalejące we mnie myśli. Ten dzień nie mógł zacząć się gorzej! Najpierw nakrył nas John, a później powiedział coś, co kompletnie zwaliło mnie z nóg. Moja Rosaline i Emerson? Nie miałem pojęcia, co łączyło ich w przeszłości, bo Rosie nie pokwapiła się, aby mi o tym powiedzieć. Czy byli parą? Jeśli tak, to jak długo się ze sobą spotykali? Czy on podobnie, jak ja przed treningiem budził się w jej ramionach i mógł delektować się jej ciałem, zapachem, dotykiem? Gdy przebiegł obok mnie obrzuciłem go nieprzyjemnym spojrzeniem, po czym udałem się do pozostałych bramkarzy, aby odbyć z nimi tradycyjny trening. Siarczyście zakląłem pod nosem, gdy nie wyszła mi kolejna akcja. Trener zarządził kilka minut przerwy, co przyjąłem z ulgą.

– Emerson! – zawołałem Włocha. – Możemy pogadać przez chwilę? – Spytałem zaciskając pięści.

– Jasne! Co się dzieje? – zapytał zauważając moje dziwne zachowanie. – Zrobiłem ci coś o czym nie wiem?

– Co łączyło cię z Rosaline? – od razu przeszedłem do konkretów. – Byliście parą?

– Ja i Rosaline? Parą? Nigdy nie byliśmy razem – powiedział. – A zresztą… Do czego potrzebna ci jest ta wiedza?

– Bo do cholery jasnej Rosaline jest moją dziewczyną i chcę, żebyś trzymał się od niej z daleka – warknąłem.

– Jesteś w związku z Rosaline?! Tą Rosaline?! – pisnął zaskoczony. – Kepa… Jeśli nie powiedziała ci o nas to widocznie miała powód, ale wiedz, że nie łączyło nas nic poważnego – Zaczął mówić, a ja kilka razy odetchnąłem głęboko, aby się uspokoić. W miarę możliwości oczywiście. – Kiedy pojawiłem się w Chelsea zafascynowałem się jej osobą, ona mną również… Spotkaliśmy się kilka razy i kilka razy się całowaliśmy, ale żebyś zaraz nie zszedł na zawał to od razu mówię, że nigdy nie poszliśmy do łóżka – Odetchnąłem z ulgą słysząc tę ostatnią kwestię. – Nie byłem z nią do końca szczery i nie powiedziałem jej o istnieniu mojej dziewczyny… Przeprosiłem ją za swoje zachowanie oraz ukrywanie prawdy, co przyjęła ze spokojem, bo jak powiedziałem ci wcześniej nie była to żadna głęboka relacja. Od tamtej pory utrzymujemy kumpelskie stosunki nie wracając do przeszłości – Wyjaśnił. Spojrzałem na niego szukając oznak kłamstwa, ale na szczęście żadnych nie dostrzegłem.

– Czyli mogę być spokojny, tak? – wolałem się upewnić nie chcąc popaść z nim w żadne niepotrzebne konflikty.

– Oczywiście, że tak! – zapewnił mnie. – Kochacie się?

– Bardzo – wyznałem przeczesując włosy. – Dziękuję, że powiedziałeś mi to wszystko.

– Daj spokój, nie ma sprawy – zaśmiał się głośno. – I gratuluję życząc szczęścia! – Powiedział uśmiechając się szeroko, co mimowolnie odwzajemniłem. Cieszyłem się, że moje najgorsze scenariusze się nie sprawdziły. Musiałem udać się po treningu wprost do Rosaline, aby przeprosić ją za moje poranne zachowanie oraz by zastanowić się nad tym, jak przekonać Johna, aby zaakceptował nasz związek.

Londyn, 06.10.2018 r.

 Będąc w kwiaciarni kilkakrotnie próbowałam skontaktować się z Johnem, ale konsekwentnie odrzucał połączenia. Byłam wściekła na samą siebie! John miał inaczej dowiedzieć się o moim związku z Kepą, Kepa inaczej miał się dowiedzieć o tym, co w przeszłości łączyło mnie z Emersonem, a w jednej chwili wszystko się posypało. Wyładowałam swoją złość na niewinnym bukiecie wyrzucając go do kosza. W drodze do pracy zadzwoniłam do Toni i wyjaśniłam jej całą sytuację. Obiecała jakoś udobruchać męża, co przyjęłam z wdzięcznością. Nie chciałam jednak, aby i jej oberwało się za ukrywani prawdy. Trzeba było powiedzieć mu wcześniej! Chwyciłam do ręki nożyczki, aby przyciąć łodygi storczyków, kiedy do kwiaciarni wszedł Kepa. Zaklęłam rozcinając sobie skórę na palcu.

– Auć! – jęknęłam na widok pojawiającej się krwi. Momentalnie zrobiło mi się słabo.

– Rosie, co jest? – zaniepokoił się Hiszpan podtrzymując mnie w odpowiednim momencie. – Dobrze się czujesz?

– Po prostu… Zdarza mi się mdleć na widok krwi – wyjaśniłam speszona, a on taktownie ukrył śmiech.

– Chodź, trzeba to przemyć – zarządził zabierając mnie do łazienki. Tam odpowiednio zajął się moim palcem zakładając opatrunek. – Po bólu? – Zapytał szczerząc się szeroko.

– Jak pochuchasz i pocałujesz to przestanie boleć całkowicie – powiedziałam, a on bez wahania spełnił moją prośbę. – Już nie jesteś na mnie zły? – Spytałam wracając do głównego pomieszczenia.

– Nie jestem. Uciąłem sobie na treningu pogawędkę z Emersonem i wyjaśnił mi wszystko – oznajmił. – Ale nie rozumiem, czemu ty mi tego nie powiedziałaś…

– Bałam się twojej reakcji. Nie łączyło nas nic poważnego i szybko zapomnieliśmy o całej sprawie. Miałam ci to wyznać, ale szukałam odpowiedniego momentu, którego niestety w porę nie znalazłam – mruknęłam.

– Rozumiem – szepnął pomagając mi w przestawianiu wazonów. – Ale nie miej już przede mną żadnych tajemnic, dobrze?

– Mogę ci to obiecać – zaśmiałam się całując go w policzek. Pierwsze nieporozumienie za nami! Spędził ze mną jeszcze kilka chwil, po czym wyszedł sugerując, abym po pracy udała się do brata, aby porozmawiać z nim na spokojnie. Kiwnęłam głową na znak zgody czując, że John tak łatwo nie odpuści.

 Po pracy błyskawicznie wskoczyłam do samochodu i z piskiem opon opuściłam parking włączając się do ruchu ulicznego. Nie miałam zielonego pojęcia, jak udobruchać Johna. Wiedziałam, że ma prawo się wściekać, że dowiedział się w taki, a nie inny sposób, ale z drugiej strony powinno zależeć mu na moim szczęściu… Westchnęłam ciężko, gdy dotarłam na miejsce. Z sercem chcącym wyskoczyć mi z piersi nacisnęłam dzwonek do drzwi. Otworzyła mi Toni, która objęła mnie mocno życząc powodzenia. Oznajmiła, że John znajduje się w siłowni, więc od razu się tam skierowałam po drodze witając się z bliźniakami. Brat ćwiczył na bieżni nie zwracając na mnie uwagi, mimo że dostrzegł moją sylwetkę w lustrze.

– John! – krzyknęłam. – Proszę cię… Nie ignoruj mnie! Porozmawiajmy, jak dorośli ludzie! – Poprosiłam.

– To ty nie zachowałaś się dorośle, a wręcz przeciwnie – powiedział schodząc z urządzenia, po drodze chwytając za ręcznik.

– Wiem, ale ile razy mam cię przepraszać? Chciałam wyznać ci prawdę w innych okolicznościach, ale los zdecydował inaczej. John, kocham Kepę, a Kepa kocha mnie. Jestem z nim szczęśliwa. Czyż nie to jest najważniejsze? – spytałam połykając łzy.

– Owszem, jest – potwierdził. – Ale ja byłbym szczęśliwszy, gdybyś od razu wyznała mi, co jest na rzeczy – Rzekł rzucając mi nieprzyjemne spojrzenie, od którego skurczyłam się w sobie. – Wiem, że jestem nadopiekuńczy, ale twoje dobro jest dla mnie szalenie ważne. Myślałem, że jesteśmy zgranym rodzeństwem, że sobie ufamy… – Westchnął.

– Ufam ci, John!

– Ale nie na tyle, aby wyznać mi prawdę. Zawiodłem się na tobie Rosie i naprawdę potrzebuję trochę czasu, aby ogarnąć tę sytuację – oznajmił wskazując mi drzwi. Otarłam łzy spływające po moich policzkach i wyszłam, jak mi kazał. Toni posłała mi pełne współczucia spojrzenie i obiecała, że jeszcze raz z nim porozmawia. Podziękowałam jej, jednak wiedziałam, że John ma sporo racji. Spieprzyłam to. Odpaliłam samochód pisząc wiadomość do Kepy. Chciałam spędzić z nim czas przed jutrzejszym wyjazdowym meczem. Pozostawało mi mieć nadzieję, że John wybaczy mi zatajenie przed nim najistotniejszej sprawy w moim życiu…

***

Witam!

I wreszcie o związku Rosaline i Kepy dowiedział się John, który delikatnie mówiąc nie przyjął tego zbyt dobrze... Jak myślicie, ile czasu będzie się fochał? :D 

(No nie wiem, czy powinno mu być tak do śmiechu... ^^)

A tak na serio to bardzo się cieszę widząc go w takim stanie <3 

Po zakończeniu tej historii (ale od razu mówię, że szybko to nie nastąpi :D) planuję nowe opowiadanie o piłce, dlatego zachęcam Was do zapoznania się z bohaterami :) te entregare mi vida :)

Pozdrawiam ;*