Czternasty

Londyn, 01.10.2018 r.

 Szczęśliwy i uśmiechnięty przekroczyłem próg Cobham gotowy do treningu. Cały wczorajszy dzień spędziłem z Rosaline rozkoszując się jej obecnością oraz bliskością. W końcu wyznałem jej swoje uczucia i czułem się taki wolny i beztroski. Rosaline odwróciła mój poukładany świat do góry nogami, ale byłem jej za to wdzięczny. Gdyby nie ona nigdy bym nie dostrzegł, że moja miłość do Andreii zmieniła się w zwykłe przyzwyczajenie. Jej osoba cały czas siedziała z tyłu mojej głowy, jednak starałem się tego nie roztrząsać. Wiedziałem, że czeka mnie jeszcze rozmowa z naszymi rodzinami. Zobowiązałem się, że wezmę to na siebie i chciałem dotrzymać danego jej słowa. Pogrążony we własnych myślach nie zauważyłem zmierzającego ku mnie asystenta trenera.

– Kepa! – głośny krzyk Gianfranco Zoli przywrócił mnie do rzeczywistości. – Co ty tutaj robisz? – Spytał zdziwiony.

– Przyszedłem na trening? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie, a Włoch zaśmiał się głośno.

– Nie dostałeś wiadomości, że dzisiejszy trening wyjątkowo odbędzie się na Stamford?

– Och… – westchnąłem, gdy przypomniałem sobie próby Davida, aby się ze mną skontaktować. Jednak całkowicie skupiony na Rosaline zupełnie o tym zapomniałem! – Musiałem coś przeoczyć – Zaśmiałem się nerwowo.

– Nawet najlepszym się zdarza – przyjacielsko poklepał mnie po ramieniu. – A teraz lepiej zmykaj, bo Maurizio urwie ci głowę!

Posłuchałem jego rady i wsiadłem do samochodu ruszając na trening. Spojrzałem na zegarek i przyspieszyłem nie chcąc się spóźnić. Rosaline Terry, co ty ze mną zrobiłaś?

Londyn, Stamford Bridge, 01.10.2018 r.

 Czterdzieści minut później zdyszany wpadłem do szatni witając się z kolegami.

– Już myślałem, że nie żyjesz, czy coś – powiedział David, gdy podałem mu rękę. – Nie pytam, czym wczoraj byłeś zajęty przez cały dzień – Poruszył charakterystycznie brwiami, a ja z zakłopotaniem podrapałem się po głowie.

– Takie tam – mruknąłem przebierając się. Luiz parsknął śmiechem, ale nic więcej nie powiedział. Zamiast tego wdał się w rozmowę z Edenem, który właśnie schylał się po leżący na podłodze papierek. A przynajmniej tak mi się wydawało na pierwszy rzut oka.

– Patrzcie państwo, co my tu mamy! – krzyknął gwiżdżąc głośno. – Który urządził tu sobie schadzkę ze swoją partnerką?! – Zawołał machając w powietrzu… Rozerwanym opakowaniem po prezerwatywie. Kilkakrotnie zamrugałem powiekami chcąc zrozumieć, co tu się właśnie stało.

– Na mnie nie patrz, nie mój rozmiar! – szybko oznajmił Brazylijczyk posyłając mi sugestywne spojrzenia. Co za wtopa…

– Ale w szatni?! Kto mógł wpaść na taki pomysł? – dociekał Belg przypatrując się nam uważnie. – Może Roman* – Dodał po chwili zastanowienia, a wszyscy łącznie ze mną wybuchnęli śmiechem. – O, nie! Pomóżcie mi się pozbyć tego obrazu z głowy! – Jęknął, gdy zdał sobie sprawę z tego, co powiedział.

– Za późno przyjacielu – powiedział Mateo. – I nie patrz tak na mnie, to nie moje!

Pokręciłem głową odwracając się, aby ściągnąć podkoszulek. Wtedy dotarło do mnie, co właśnie zrobiłem.

– Kepa!!! – wybuchnął Hazard. – Twoje plecy mówią same za siebie!

– Co to za kocicę masz? – spytał Antonio szeroko szczerząc swoje białe zęby.

– Hej! Myślałem, że ty i Andrea… – zaczął Eden, ale przerwał mu trener, który niespodziewanie pojawił się w szatni.

– Za minutę widzę was na boisku! Migiem! – ostentacyjnie wskazał na zegarek, po czym opuścił pomieszczenie.

– Prawie zdąży machnąć sobie jeszcze jednego dymka – mruknął Niemiec.

– Rüdiger! Wszystko słyszałem, dziesięć dodatkowych okrążeń wokół boiska! – krzyknął Sarri. Po tych słowach wszyscy zaczęli opuszczać szatnię. Naciągnąłem na siebie koszulkę treningową i speszony całą sytuacją ruszyłem ku wyjściu.

– Muszę powiedzieć Rosaline, żeby spiłowała paznokcie – szepnął David, gdy nikogo nie było w pobliżu. Prychnąłem pod nosem, na co jedynie głośno się zaśmiał. Banda wariatów!

Londyn, 01.10.2018 r.

 Nuciłam pod nosem piosenkę szykując się do pierwszej randki z Kepą. Wprost nie mogłam w to uwierzyć! Nie miałam pojęcia, jak powiem Johnowi o moim związku z bramkarzem, ale na razie nie chciałam się tym martwić, tylko cieszyć się chwilą. Jednak… Chcąc nie chcąc myślałam również o Andreii i o całej tej sytuacji. Poświęciła dla Kepy całe swoje życie, a on w zamian za to zerwał z nią, żeby być ze mną… Nie byłam z tego dumna, ale podzielałam jego zdanie… Miałam tylko nadzieję, że jeśli dowie się o tym, dla kogo ją zostawił to mi wybaczy. W końcu, bądź, co bądź to ja byłam pierwszą osobą, z którą próbowała się zaprzyjaźnić. Odgoniłam od siebie niepotrzebne w tej chwili myśli i skończyłam podkręcać włosy prostownicą. Kiedy zabrzmiał dzwonek do drzwi informujący mnie o przybyciu Kepy byłam już gotowa. Z szerokim uśmiechem na twarzy wpuściłam go do środka.

– Cześć! – przywitałam się dając mu buziaka w policzek, co natychmiast odwzajemnił.

– Cześć – odparł z wesołymi iskierkami w oczach. – Porywam cię!

– Gdzie? – spytałam zaciekawiona zakładając buty. Uśmiechnął się tajemniczo. – Och, rozumiem… To niespodzianka?

– Brawo moja mądra dziewczyno – zaśmiał się czochrając pieszczotliwie moje włosy.

– Ej! – oburzyłam się trącając go w ramię. – Wiesz, ile je układałam?!

– Oj, no już… Nie przesadzaj – wyszczerzył się. – Idziemy? – Zapytał splatając moje palce ze swoimi. Uśmiechnęłam się ciepło na ten gest, po czym wolną ręką zamknęłam drzwi. Pozwoliłam mu się prowadzić w nieznane…

Londyn, Primrose Hill, 01.10.2018 r.

 – Primrose Hill? – zaskoczona uchyliłam usta, gdy znaleźliśmy się na miejscu. – Och, jesteś najcudowniejszy! – Pisnęłam wychodząc z samochodu.

– Wiem – przyznał skromnie, uśmiechając się szelmowsko. – I w dodatku ma twoje imię w nazwie… – Powiedział unosząc jedną brew ku górze. Żartobliwie trzepnęłam go w ramię.

– Primrose Hill… I to w dodatku o tej porze… – rozmarzyłam się. Kepa chwycił mnie za rękę prowadząc w tylko jemu znanym kierunku. Przez chwilę szliśmy w zupełnej ciszy zatracając się w otaczających nas widokach. Primrose Hill… Wzgórze, z którego szczytu ma się doskonały widok na panoramę Londynu. Do 2012 roku miejsce to słynęło z graffiti, które wydawać by się mogło miało największy wpływ na liczne odwiedziny – liryka o Primrose Hill brzmiąca prosto, a jednocześnie tak niezwykle: „A widok jest taki ładny”, jednak zostało ono usunięte z niewiadomych dla mnie przyczyn. Na wzgórzu znajduje się również siedem niebieskich tablic dziedzictwa angielskiego, upamiętniających historyczne osobowości tam mieszkające. – Bardzo ci dziękuję, że wziąłeś mnie tutaj właśnie wieczorem – Skradłam Kepie delikatnego całusa w ramach wdzięczności.

– Skąd wiedziałem, że ci się spodoba? – zadał retoryczne pytanie siadając na trawie. Poszłam za jego śladem obserwując oświetlone budynki. Z wrażenia zaparło mi dech w piersiach, dlatego przez chwilę nic nie mówiłam. – W dodatku jesteśmy tutaj sami, co chyba graniczy z cudem?

– Czasami – zaśmiałam się opierając głowę na jego ramieniu. Pocałował mnie w skroń wpatrując się w przestrzeń.

– Rose… – zaczął w pewnym momencie. – Jaki jest najwspanialszy moment twojego życia? – Spytał skupiając na mnie swój wzrok.

– Oprócz poznania ciebie to… – moją odpowiedź przyjął głośnym śmiechem, za co posłałam mu oburzone spojrzenie. – To wygrana przez Chelsea Liga Mistrzów – Oznajmiłam.

– Mogłem się tego domyślić… Oczywiście byłaś wtedy w Monachium, prawda?

– Prawda! – potwierdziłam uśmiechając się szeroko na samo wspomnienie tej wyjątkowej chwili. – Te niepowtarzalne emocje… Hymn, gol Thomasa w ostatnich minutach, wyrównanie przez niezawodnego Didiera, dogrywka, a później rzuty karne… Ten ostateczny wykonany przez Didiera, płacz, radość, niedowierzanie, uniesienie Pucharu przez mojego brata i Franka… Mam ciarki na plecach na samo wspomnienie… – Powiedziałam.

– I zły w oczach, co? – zaśmiał się dając mi pstryczka w nos.

– To przede wszystkim – przyznałam mu rację. – John bardzo przeżył, że nie mógł grać w tym meczu, wariował przez całe spotkanie chcąc wbiegnąć na boisko… Wiem, że doprowadził do tego na własne życzenie, ale gdy tylko przypominam sobie, za co został ukarany czerwoną kartką w rewanżu z Barceloną to nie mogę powstrzymać śmiechu – Wyznałam szczerze unosząc kąciku ust ku górze.

– Widocznie uznał, że Sanchezowi należy się kopniak w cztery litery – stwierdził rozbawiony.

– Zgadza się – rzekłam. – Wiedziałam, że pomimo upływu czasu nadal momentami wracał do finałowego meczu z Manchesterem, kiedy się poślizgnął… Dlatego tak bardzo zależało mu na tym sukcesie… Zresztą, jak każdemu z nich…

– Powtórzymy to – mówiąc to mocno mnie do siebie przytulił. Ufnie wtuliłam się w jego ramiona zapominając o całym świecie.

– A jaki jest twój? – zerknęłam na niego niepewnie.

– Kiedy na nowo dzięki pewnej rudowłosej dziewczynie otworzyłem się na miłość – wyznał chowając twarz w moich włosach. – Rosaline… Dziękuję ci za to – Szepnął. Uśmiechnęłam się czule gładząc jego policzek. Takie chwila jak ta mogłyby trwać wiecznie. Kepa i ja. Ja i Kepa. Uczucie, które nas połączyło to coś pięknego i chciałam wierzyć, że pozostanie

w nas na zawsze…


***

Witam! 

Przed naszymi bohaterami jeszcze sporo ciekawych wydarzeń... Ale na razie niech się cieszą swoim szczęściem i miłością! :) 
Ja podobnie, jak Rosaline za każdym razem, gdy oglądam ten pamiętny finałowy mecz Ligi Mistrzów z 2012 roku, który zakończył się wygraną Niebieskich to płaczę jak bóbr ^^ :D 

* Roman Abramovich – właściciel Chelsea :) 

(Randka Kepy i Rosaline :))

I najważniejsze! Witamy na świecie! <3 

Pozdrawiam ;*